Είναι γεγονός, ότι δύσκολα κάποιος μπορεί, να παρακολουθήσει τις ενέργειες της Τουρκίας, δεδομένου ότι αυτές άπτονται θεμάτων που εκφεύγουν του διεθνούς δικαίου και της όποιας διεθνούς πολιτικής λογικής.
Μέχρι στιγμής η γείτονα έχει ανοικτά θέματα με εμάς, την Κύπρο, την Συρία, την Λιβύη, την Αλγερία και προσφάτως και με την Ινδία! Μέχρι εκεί έφτασε η χάρη της και όσο και να προσπαθήσει ο καθ’ ένας να βρει αρχή και τέλος, πολύ δύσκολα θα τα καταφέρει.
Της Θάλειας Χούντα
Ο δρόμος που ακολουθεί η Τουρκία είναι γνωστός: ανοίγω πολλά θέματα και κάτι θα κερδίσω από κάπου. Ταυτοχρόνως, βάζει για το μέλλον παρακαταθήκη και για τα υπόλοιπα που θα εκκρεμούν και συντονισμένα ανά χρονικά διαστήματα θα υπενθυμίζει την ύπαρξή τους.
Το γιατί το κάνει αυτό, είναι επίσης γνωστό. Όπως γνωστό είναι και το ότι έχει υποστήριξη στις όποιες απαιτήσεις της, έστω και σε κάποιο βαθμό αυτών. Και αυτό ακριβώς είναι το σημείο, που πρέπει να εστιάσει η δική μας πολιτική, αναδεικνύοντας τον δικό μας ρόλο και τη δική μας γεωπολιτική θέση.
Οι κατά καιρούς υποστηρικτές της Τουρκίας κινούνται από συμφέροντα που εξυπηρετούν άλλους ή και άλλους σκοπούς, από αυτούς που θα έπρεπε.
Προσωπικά συμφέροντα, πολιτικά συμφέροντα, κρατικά συμφέροντα. Αυτό έχει σαν συνέπεια, να το εκμεταλλεύεται η Τουρκία και συνεχώς να εγείρει αξιώσεις έναντι λοιπών χωρών, οι οποίες στηρίζονται σε φαντασιώσεις ή πέραν των διεθνών οργανισμών επιδιώξεις.
Πρόσφατο παράδειγμα, η αναφορά αξιωματούχου των ΗΠΑ σε προσωπικές εταιρείες του Αμερικανού Προέδρου, οι οποίες εδρεύουν στην Τουρκία! Ακόμη πιο πρόσφατα, η αναφορά στην Αμμόχωστο και η αναφορά σε «Τουρκική μειονότητα» της Θράκης μας.
Σε συνδυασμό με τις απαιτήσεις της Τουρκίας για το φυσικό αέριο, όλα αυτά επιβεβαιώνουν όσα πιο πάνω αναφέρονται, περί πολλών θεμάτων ταυτοχρόνως.
Η χώρα μας δεν πρέπει, να εκφεύγει του βασικού της σκοπού δηλ. της προάσπισης της ακεραιότητάς μας και να αποπροσανατολίζεται, προσπαθώντας να ακολουθήσει τον κάθε παραλογισμό.
Πρέπει μεν να τοποθετείται και να απαντά σε κάθε πιθανό και απίθανο σενάριο της Τουρκίας αλλά, κυρίως, πρέπει, να εστιάσει στην αντιμετώπιση του προβλήματος στην βάση του, που δεν είναι άλλη από την προσπάθεια διατήρησης με κάθε τρόπο της εξουσίας από τον σημερινό Τούρκο Πρόεδρο.
Η οικονομική κατάσταση της Τουρκίας που δεν επιτρέπει εφησυχασμό και όλα τα εσωτερικά προβλήματά της, γίνεται προσπάθεια, να παρακαμφθούν υπό την σκέπη της «μεγάλης ιδέας», της «αναγέννησης της οθωμανικής αυτοκρατορίας» ή της αναγνώρισης του σημερινού Προέδρου ως «ισότιμου με τον Κεμάλ».
Το ρωμαϊκό παράδειγμα περί «άρτου και θεάματος» δείχνει διαχρονικό και σταθερά βρίσκει πρόσφορο έδαφος, να ανθίσει.
Εν τέλει, στις ημέρες μας η λογική και το δίκαιο απαιτούν αγώνα, για να επικρατήσουν.
