Δέσμιοι των χρεών

Απορεί κανείς διαπιστώνοντας πόσο πολλοί είναι εκείνοι οι άνθρωποι, οι οποίοι πιστεύουν αφελώς ότι, εάν αλλάξει η εκάστοτε πολιτική ηγεσία, τα πράγματα θα διορθωθούν και η οικονομία θα οδηγηθεί στο σωστό δρόμο – η μεγάλη παγίδα των ελίτ

(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)

.

Η κεντρική τράπεζα των Η.Π.Α. δεν τόλμησε για μία ακόμη φορά να αυξήσει τα βασικά της επιτόκια, αδυνατώντας να δώσει απάντηση στο δίλημμα που τη βασανίζει (άρθρο) – αιτιολογώντας την απόφαση της με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Κίνα.

Ελάχιστοι όμως την πίστεψαν, γνωρίζοντας πως δεν είναι μόνο ο κίτρινος γίγαντας αντιμέτωπος με το τέρας του χρέους – το οποίο, εάν δεν καταπολεμηθεί, θα οδηγήσει τον πλανήτη σε πολύ μεγάλες περιπέτειες. Στα πλαίσια αυτά υπενθυμίζουμε τα εξής:

Υπήρχαν ασφαλώς εποχές όπου οι ελίτ, οι κάτοχοι της εξουσίας δηλαδή στον πλανήτη, οδηγούσαν μαζικά τους ανθρώπους στο θάνατο – συνήθως όμως θεωρούσαν προτιμότερο να εργάζονται οι άλλοι για αυτούς, έτσι ώστε να αποκομίζουν κέρδη.

Ειδικότερα, από το ξεκίνημα της ανθρώπινης ιστορίας, όλα εξελίσσονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο: υπάρχει μία περιορισμένη ελίτ, η οποία προσπαθεί να αναγκάσει την υπόλοιπη ανθρωπότητα να τοποθετηθεί κάτω από το ζυγό της.

Όταν κάποιος έπρεπε στο παρελθόν να συμμετέχει ως εργάτης στην κατασκευή μίας πυραμίδας, να προσφέρει αργότερα το ένα τρίτο της σοδειάς του στο γαιοκτήμονα ή να δίνει σήμερα το μισό του εισόδημα στην εφορία, συνεχίζει ουσιαστικά να υποχρεώνεται στην ίδια διαδικασία: να κάνει πλουσιότερους τους ισχυρούς, εις βάρος του. Με απλά λόγια, μετατρέπεται σε σκλάβο, σε ανθρώπινο δυναμικό, σε «φυσικό πόρο» (Human resource), ο οποίος αξιοποιείται καταληστευμένος, εξυπηρετώντας αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα αυτών που κατέχουν τη Δύναμη.

Ορισμένες μορφές της σκλαβιάς έχουν βέβαια απαγορευθεί σήμερα. Εν τούτοις, ένας από τους πλέον ύπουλους τύπους της, έχει διευρυνθεί και διαδοθεί περισσότερο από κάθε άλλη εποχή. Ο τύπος αυτός ονομάζεται «χρέος» – όπου, στην πραγματικότητα, σχεδόν κάθε απόφαση μας στη ζωή μας οδηγεί, ατομικά ή συλλογικά, όλο και πιο βαθιά στην παγίδα των δανειστών.

Σε αυτήν ακριβώς την παγίδα έχει πιαστεί και η Κίνα, στην προσπάθεια της να διατηρήσει το ρυθμό ανάπτυξης των τελευταίων δεκαετιών, μετά το ξέσπασμα της κρίσης του 2008 – με αποτέλεσμα να εκραγούν τα χρέη της (γράφημα) τα οποία, παρά το ότι δίνεται η εντύπωση πως έχει τη δύναμη να τα καταπολεμήσει, τελικά δεν θα τα καταφέρει.

.

.

Όπως διαπιστώνεται από το γράφημα, τα χρέη έχουν αυξηθεί ραγδαία σε όλες τις ομάδες, ενώ σε απόλυτο μέγεθος προηγείται ο τομέας των μεγάλων επιχειρήσεων – ο οποίος είναι σε μεγαλύτερο βαθμό χρεωμένος από τον αντίστοιχο στην Ιαπωνία, στις Η.Π.Α. ή στην Ευρώπη, κρίνοντας από τον επόμενο πίνακα.

.

.

Εντός μόλις πέντε ετών λοιπόν, η κινέζικη οικονομία συσσώρευσε νέα χρέη ύψους 15 τρις $ – όσο περίπου το 80% του αμερικανικού ΑΕΠ! Ένα μεγάλο μέρος δε αυτών των χρεών τοποθετήθηκε σε κατασκευές, οι οποίες έχουν ένα ελάχιστο ή καθόλου οικονομικό όφελος – αφού πρόκειται για υπερβολικά μεγάλα αεροδρόμια σε άγνωστες πόλεις, για γέφυρες προς το πουθενά, για οικισμούς φαντάσματα κλπ.

Κάποια στιγμή λοιπόν η πυραμίδα του χρέους θα καταρρεύσει, οπότε η χώρα θα αντιμετωπίσει τους χειρότερους εφιάλτες της. Οι ισχυρισμοί τώρα της κυβέρνησης της, σύμφωνα με τους οποίους ελέγχει την οικονομία, δεν είναι καθόλου εφησυχαστικοί, αφού κάτι ανάλογο δήλωσε και η Ιαπωνία το 1989 – ενώ τα τέρατα έχουν τη δυσάρεστη ιδιαιτερότητα να μην ελέγχονται από ένα σημείο και μετά.

Συνεχίστε στη 2η σελίδα (…)