Γράφει η Θάλεια Χούντα
Σαν χώρα μας προσδιορίζουν εξ” αρχής η γλώσσα, η σημαία και ο εθνικός ύμνος. Την γλώσσα μας την χρησιμοποιούμε και όλος ο κόσμος την αναγνωρίζει τόσο σε καθημερινό επίπεδο όσο και σε επιστημονικό, αφού η πλειοψηφία των λέξεων είναι Ελληνικής προελεύσεως. Η σημαία μας επίσης είναι γνωστή τόσο από τις ένδοξες μάχες όσο και από το ότι ¨ενοχλεί¨ αρκετούς που ακόμη κυματίζει.
Με τον εθνικό ύμνο όμως τι γίνεται; Που μπορούμε να τον ακούσουμε; Από πότε έχει να παιανίσει δημοσίως; Είναι πιστεύω εύλογα ερωτήματα, που μας απασχολούν και που επίσημη απάντηση δεν θα λάβουμε.
Η επίσημη πολιτεία αδιαφορεί συστηματικά και προκλητικά και στον τομέα αυτό. Έχει στο μυαλό της μόνο τις δύο εθνικές επετείους και προφανώς αρκείται στις παρελάσεις, για να μας … επιτρέψει να ακούσουμε και να μας θυμίσει κάτι που θεωρεί ¨κτήμα¨ της. Ο ιδιωτικός τομέας στα ΜΜΕ επίσης δηλώνει προκλητικά την απουσία του, αφού η μόνη σκέψη αφορά το κέρδος.
Τελικά όμως, υπάρχει κάτι απλό, που δημιουργεί την εθνική ανάταση και συνδυάζει εικόνα και ήχο! Τι είναι αυτό; Κάθε Κυριακή πρωί από το στρατόπεδο στην Ηρώδου Αττικού έχουμε την ευκαιρία, να απολαύσουμε τους Εύζωνες μας με την σημαία μπροστά και σε πλήρη παράταξη να παρελαύνουν περήφανα με το γνωστό τους βήμα μέχρι τον Άγνωστο Στρατιώτη για την αλλαγή φρουράς. Και όταν παιανίζει περήφανα ο εθνικός ύμνος, με το άγημα να παρουσιάζει όπλα, είναι η στιγμή που η καρδιά σκιρτά, που νιώθεις την ιστορία του Ελληνισμού, που γεμίζεις ελπίδα και περηφάνια, που τραγουδάς τα ιερά λόγια!
Όσο και αν θέλουν, εμείς δεν ξεχνάμε τον Εθνικό Ύμνο. Τον ακούμε μόνοι μας στα σπίτια μας, τον ακούμε μόνοι μας στην δουλειά μας, τον έχουμε στο ψηλότερο σημείο της καρδιάς μας. Και επειδή τους ενοχλεί πολύ, θα οργανωθούμε και θα τους επιβάλλουμε να παιανίζει υποχρεωτικά και καθημερινά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της χώρας.
Ντροπή σε κάθε ανθέλληνα και να γνωρίζει, ότι είμαστε εδώ, είμαστε πολλοί και δεν ξεχνάμε, παρά τις δυσκολίες που μας έχουν επιβάλλει.
Αναδημοσιεύσεις:
Προσθήκη σχολίου