Η τεράστια οικονομική κρίση που βιώνουμε σαν κοινωνία, έχει πολλαπλά άσχημα αποτελέσματα σε όλες τις εκφάνσεις των δραστηριοτήτων μας. Κοινώς, ο κόσμος κοιμάται και ξυπνάει με μόνιμο το άγχος για τον «άρτο τον επιούσιο» και την κατά το δυνατόν μεγαλύτερη ανταπόκριση στις φορολογικές και άλλες οικονομικές επιθέσεις.
Της Θάλειας Χούντα
Δημοσιογράφου
Το 1/3, τουλάχιστον, των συμπολιτών μας διαβιεί κάτω από το διεθνώς καθορισμένο όριο της φτώχειας.
Οκτώ χρόνια, δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο και η κοινωνική αναδιάρθρωση, με την μονίμως φθίνουσα πορεία της, έχει εξαφανίσει την ¨μεσαία τάξη¨, η οποία ήταν ο στυλοβάτης της οικονομικής ζωής του τόπου. Ήταν η «τάξη» που αγόραζε αγαθά, που αγόραζε ακίνητα, που προσέφερε θέσεις εργασίας, που έδινε την δυνατότητα στον κάθε πολίτη, να προσπαθήσει για το καλύτερο και, με σοβαρές πιθανότητες, να το πετύχει.
Η πολιτική που εφαρμόστηκε, ήταν άριστα σχεδιασμένη από τους οργανωτές της αλλά το δυστύχημα είναι, ότι εκτελέστηκε, επίσης, άριστα από τους δικούς μας κυβερνώντες. Σήμερα, διεθνώς έχει αναγνωριστεί, ότι στην χώρα μας εφαρμόστηκαν πολιτικές και μέτρα, τα οποία είναι πρωτόγνωρα για ευρωπαϊκή χώρα, μετά το τέλος του πολέμου. Μπορούμε, να κάνουμε λόγο για ¨λαίλαπα¨, η οποία παρέσυρε τους πάντες και τα πάντα και η οποία μας κατέστρεψε σαν Έθνος για μεγάλο διάστημα στο μέλλον. Ανεργία, υπογεννητικότητα, μαζική έξοδος των νέων από την χώρα και πολλά άλλα δεινά, έχουν φέρει σε απόγνωση τους πάντες αλλά και δημιούργησαν μια «χαμένη» γενιά, αφού, πρωτίστως, ποιος έχει εργασία και από αυτούς που εργάζονται, ποιανού αρκούν τα χρήματα, για να δημιουργήσει οικογένεια;
Ήταν πολλοί αυτοί που με μια δόση αυταρέσκειας, προ των μνημονιακών ετών, έλεγαν, ότι μέσα στα χιλιάδες χρόνια ιστορίας είμαστε η πρώτη γενιά Ελλήνων, που δεν έχουμε πολεμήσει. Τελικά, σήμερα οι ίδιοι άνθρωποι και βιώνοντας αυτές τις δύσκολες καταστάσεις, έχουν αρχίσει να αναθεωρούν ιδέες και θεωρίες. Τα νεύρα, η κατάθλιψη, ο πόνος και οι σκέψεις για τα παιδιά και το δικό τους ¨αύριο¨, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια στο μυαλό, ώστε να επικεντρωθεί σε κάτι δημιουργικό.
Κάλο θα είναι, να το εμπεδώσουν οι κυβερνώντες, ότι η υπομονή και η ανοχή της κοινωνίας έχει εξαντληθεί. Και δεν απαιτούνται μαντικές ικανότητες, για να δουν ευθέως τα μελλοντικά, που έρχονται άμεσα και, σίγουρα, δεν θα είναι ευχάριστα. Όπως λέει μια παροιμία, αυτός που πονάει, φωνάζει και περισσότερο. Και το ποιος πονάει σήμερα, είναι ηλίου φαεινότερο.
Πηγή: https://fimotro.gr
