Γράφει ο Γιώργος Ανδριόπουλος
Τα χρόνια του μνημονίου παρουσιάστηκε και έχει πάρει μάλιστα και πολύ μεγάλη έκταση, το γεγονός, το εάν μας ψεκάζουν ή όχι, με σκοπό να μειώσουν ή και να μηδενίσουν τις αντιδράσεις μας στα μέτρα που μας επιβάλλονται. Πολλές θεωρίες, πολλές αληθοφανείς θέσεις και ισχυρισμοί, πολλά όλα.
Εδώ και περίπου ένα χρόνο παρακολουθώ τις προσπάθειες ενός φιλικού ζευγαριού, το οποίο για λόγους υγείας και όχι ηλικίας προσπαθεί, να ανεύρει έναν άντρα και μία γυναίκα ελληνικής καταγωγής, με σκοπό να τους βοηθάνε στις οικιακές και ελαφρώς αγροτικές εργασίες, αφού διαθέτουν στην Αθήνα μία έκταση καλλιεργήσιμη. Εξ’ αρχής είχαμε την πεποίθηση, ότι με την ανεργία να ¨καλπάζει¨, δεν θα ήταν δύσκολο και σίγουρα θα έδιναν εργασία σε συμπατριώτες και όχι σε κάποιον λαθρομετανάστη.
Το παράδοξο του θέματος είναι, ότι ενώ απευθύνθηκαν σε πολύ κόσμο, ουδείς Έλληνας ή Ελληνίδα παρουσιάστηκαν και εξ’ ανάγκης απευθύνθηκαν στα σχετικά γραφεία ευρέσεως εργασίας. Και πάλι, ουδείς Έλληνας υπήρξε παρά μόνο στρατιές αλλοδαπών γυναικών, οι οποίες και δεν έχουν γνώση της δικής μας πραγματικότητας έστω και στα οικιακά στοιχειώδη. Το καθεστώς δε αυτό ισχύει μέχρι σήμερα, αφού ακόμη οι φίλοι μου ψάχνουν.
Οφείλω να αναφέρω, ότι δεν θα πίστευα όσα μου έλεγαν, αν δεν τα ζούσα από κοντά. Και θυμάμαι τα βράδια, που καθισμένος στο δικό μου σπίτι έβλεπα στην τηλεόραση τους άνεργους συμπατριώτες μας, να διαμαρτύρονται και να αγωνιούν για το μέλλον. Το γεγονός της ανεργίας είναι από μόνο του δεδομένο και δυσβάσταχτο. Στην αμέσως επόμενη σκηνή εμφανίζεται στην τηλεόραση ένας οργανισμός που διοργανώνει καθημερινά συσσίτια και μία ατελείωτη ουρά ανθρώπων να περιμένει. Κάποιο δικαίως, κάποιοι αδίκως.
Οι έχοντες την παραγωγική ηλικία εργασίας δεν δικαιολογούνται να αναμένουν σε τέτοιες ουρές, πέραν των ολίγων ημερών. Υπάρχουν δυνατότητες, υπάρχουν ευκαιρίες, υπάρχουν εργασίες εκτός των αστικών κέντρων, αρκεί να αποφασίσεις να τις αδράξεις. Πρέπει να αποτινάξουμε την χειρότερη συνήθεια της μεταπολίτευσης, που είναι η αναμονή του διορισμού στο δημόσιο και η μέχρι τότε παραμονή σε κάποιο καφέ. Πρέπει να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε, ότι μία θέση Γενικού Διευθυντή, τουλάχιστον, μας περιμένει. Πρέπει να αλλάξουμε τη νοοτροπία μας και να αποφασίσουμε να γίνουμε οι ίδιοι ενεργοί σαν πολίτες και σαν άνθρωποι, για εμάς και τις οικογένειές μας.
Και το συμπέρασμα που κατέληξα είναι, ότι όντως μας έχουν ψεκάσει – όμως με τεμπελιά. Ο ραγιαδισμός του συσσιτίου είναι αυτό το μέτρο που μας επέβαλλαν, για να παραδώσουμε όποια σκέψη ελευθερίας έχουμε. Αν κάποια ημέρα όλοι αυτοί που περιμένουν στις ουρές, σταματήσουν να πηγαίνουν και δώσουν ραντεβού έξω από κάποιο Υπουργείο αντιδρώντας δυναμικά, μόνο τότε πραγματικά θα αλλάξει κάτι. Το μόνο που φοβούνται, είναι η κινητοποίηση του κόσμου και έχουν πετύχει κυριολεκτικά για ένα πιάτο φαΐ, να μην υπάρχει.
Αναδημοσιεύσεις του παραπάνω άρθρου:
http://olympia.gr/2013/05/23/%CF%88%CE%B5%CE%BA%CE%AC%CE%B6%CE%B5%CE%B9-%CF%83%CF%85%CF%83%CF%83%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE-%CF%84%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%AC/
http://www.tvkosmos.gr/details.aspx?id=1624872#.UaR3zpDRpHw
http://www.axortagos.gr/psekazei-sissitiaki-tempelia.html
http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2013/05/blog-post_6318.html
http://www.mynews.gr/9/3850695/%CF%88%CE%B5%CE%BA%CE%AC%CE%B6%CE%B5%CE%B9-%CF%83%CF%85%CF%83%CF%83%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE-%CF%84%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%AC
http://www.ethnosnews.com/2013/05/%CF%88%CE%B5%CE%BA%CE%AC%CE%B6%CE%B5%CE%B9-%CF%83%CF%85%CF%83%CF%83%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE-%CF%84%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%AC/
Προσθήκη σχολίου