Γράφει η Θάλεια Χούντα
Το καλοκαίρι του 1974 θα παραμείνει στη μνήμη όλων όσων είναι και νιώθουν Έλληνες, ως η ταφόπλακα του μεγάλου οράματος της Ένωσης της Κύπρου με την Μητέρα Ελλαδα το οποίο είχε αναγεννηθεί απο τον ένοπλο αγώνα και το έπος της ΕΟΚΑ, με τις ηρωικές μορφές των Γρηγόρη Αυξεντίου, Κυριάκου Μάτση, Ευαγόρα Παλληκαρίδη και τόσων άλλων, οι θυσίες των οποίων δεν ευοδώθηκαν ποτέ..
Μπορεί να φανώ καυστική όμως τα γεγονότα είναι γνωστά σε όσους γνωρίζουν την πραγματική αλήθεια, η οποία είναι σκληρή .
Οι πρωταγωνιστές του δράματος πολλοί, με κυρίαρχες φιγούρες τον Μακάριο – «Φιντέλ Κάστρο της Μεσογείου» – και τον Ιωαννίδη – «αόρατο δικτάκτορα»- ,οι οποίοι πραγματοποιήσαν το σχέδιο της σκιώδους φιγούρας του Αμερικανοεβραίου Υπουργού των Εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρυ Κίσσιγκερ.
Ο Χένρι Κισσσιγκερ, ο πανίσχυρος Υπουργός, κατόρθωσε να «τελείωνει» με τον φάκελο ¨Κύπρος¨ έχοντας ρίξει στο τραπέζι ως πολύτιμα εγαλεία της επίτευξης του σκοπού του την ¨αχίλλειο πτέρνα¨ των δύο πολιτικών φυσιογνωμιών της εποχής, που στην κυριολεξία κρατούσαν στα χέρια τους την τύχη των δύο λάων, του ελληνικού και του κυπριακού.
Έπεισε τον Ιωαννίδη να ανατρέψει τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, σαν «ανταμοιβή» πρός τον δεύτερο της αρνήσεώς του για οποιαδήποτε άλλη παραχώρηση προς τις ΗΠΑ και κυρίως σε ότι αφορούσε την Κύπρο και αφότου -λάθος μέγα- είχε διατάξει στα τέλη του 1967 την αποχώρηση της ΕΛΔΥΚ/Μ3, ως ένδειξη ¨καλής θελήσεως¨ προς τις ΗΠΑ για εφησυχασμό της Τουρκίας.
Το δόλωμα για τον Ιωαννίδη ήταν η ικανοποίηση της «εθνικιστικής του ιδιοσυγκρασίας» που άκουγε στο όνομα Ένωση με την Ελλάδα, με προϋπόθεση τον αφανισμό του Μακαρίου ως και το μοναδικό εμπόδιο για την Εθνική Ολοκλήρωση.
Η αρχομανία του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, που τον έκανε να λησμονήσει τον Όρκο της Φανερωμένης και την Πρώτη Διακύρηξη του Στρατηγού Γρίβα, τον μετέτρεψε πολιτικά προβλέψιμο, διευκολύνοντας τους Αμερικανούς και τους Βρεττανούς στη χορήγηση πλαστών πληροφοριών για επικείμενο πραξικόπημα των Ελλαδιτών Αξιωματικών της Εθνικής Φρουράς με στόχο την ανατροπή του. Στην προσπάθεια της πολιτικής του επιβίωσης δημιούργησε τριγμούς στο Εθνικό Μέτωπο, θεωρόντας εχθρούς του τόσο τους Ελλαδίτες αξιωματικούς όσο και τους Κυπρίους εθνικόφρωνες αξιωματικούς με τραγικό αποκορύφωμα την κατευθείαν ρήξη του με το καθεστώς της Ελλάδας
Και ουδείς πατριώτης δεν μπορεί να εξηγήσει εθνικά ή πολιτικά την κίνηση του Μακάριου, όπου απο το βήμα του ΟΗΕ, μετά το Πραξικόπημα, καλούσε επίσημα την Τουρκία και την Αγγλία, να επέμβουν ως εγγυήτριες δυνάμεις, νομιμοποιώντας με τον χειρότερο τρόπο την αιματοβαμμένη εισβολή των Τούρκων και των χαμό χιλιάδων Κυπρίων και Ελλήνων.
Το μεγάλο μου γιατί και όχι μόνο δικό μου, είναι για ποιό «λογικό» λόγο τόσο η Αθήνα όσο και η Λευκωσία παρέμειναν από την ημέρα του πραξικοπήματος εναντίον του Μακαρίου τόσο ενοχικά απαθείς;
Ουδείς δεν μπορεί να ισχυριστεί, ότι δεν υπήρχαν στοιχεία στα χέρια των κυβερνώντων, τα οποία να αποκαλύπτουν την τραγωδία, η οποία ερχόταν. Στοιχεία προερχόμενα απο το εκεί κλιμάκιο της ελληνικής ΚΥΠ απο το 1970 – 73, αποδείκνυαν την χαρτογράφηση των ακτών και της ευρύτερης περιοχής της Κυρήνειας. Ειδικότερα απο τις 16 Ιουλίου οι πολεμικές ετοιμασίες των Τούρκων ήταν εμφανείς και πυρετώδεις.
Τι και εάν η ΚΥΠ, με συνεχείς υποκλοπές που διενεργούσε το κλιμάκιο της Κύπρου, ενημέρωνε τόσο για την συνεχιζόμενη ανταλλαγή σημάτων μεταξύ της τουρκοκυπριακής στρατιωτικής διοίκησης και της Μερσίνας όσο και για την έντονη δραστηριότητα σε όλα τα αεροδρόμια της νότιας Τουρκίας και ειδικά αυτό των Αδάνων.
Τι και εάν όλα τα ειδησεογραφικά πρακτορεία αναμετέδιδαν τις πολεμικές προετοιμασίες των Τούρκων και παρά τις πληροφορίες που κατέφθαναν στο ΑΕΔ και την ΚΥΠ, η Αθήνα καθησύχαζε τη Λευκωσία.
Αυτό που γνώριζε όλος ο κόσμος, δηλαδή την επικείμενη τουρκική εισβολή, η ελληνική πλευρά το υπόβαθμιζε με την αιτιολογία, ότι προκειται για «ασκήσεις» από την πλευρά των Τούρκων.
Των Τούρκων εκείνων που σκιαζόντουσαταν στην κυριολεξία απο ενδεχόμενη ελληνική παρέμβαση, κυρίως στην περιοχή του Έβρου και διαθετοντας «πολεμική γνώση» τέτοιου επιπέδου, ώστε κατά την διάρκεια της απόβασης ένα τούρκικο αντιαρματικό βλήμα χτύπησε το δικό τους κέντρο επιχειρήσεων, σκοτώνοντας το Διοικητη Καραογλάνογλου και τον Επισμηναγό Ερτζάν ή από την ταραχή τους η αεροπορία τους βύθισε δικό τους πολεμικό πλοίο, νομίζωντας, ότι ήταν ελληνικό.
Των Τούρκων όμως που είχαν τις διαβεβαιώσεις, ότι η άμυνα θα είναι πενιχρή και δεν δίστασαν να επιλέξουν το σημείο της απόβασής τους αδιαφορώντας για το ότι, ακόμη και ένα προετοιμασμένο παιδί θα μπορούσε από το ύψωμα που βρίσκεται εκεί να τους αναχαιτίσει. Ένα ¨παιδί¨ που επισήμως δεν θέλησε κανείς να υπάρξει, όμως αιφνιδίασε τους πάντες με την εμφάνισή του, γιατί όλοι είχαν λησμονήσει τι σημαίνει στην πράξη το πιστεύω του Έλληνα στρατιώτη.
Το τραγικό αποτέλεσμα γράφτηκε με τις απάνθρωπες θηρωδίες των Τούρκων, προερχόμενες απο την δική τους εθνικιστική οργή εναντίον των Κυπρίων, τιμωρώντας τους με τον πιο βάναυσο τρόπο για την αντίστασή τους με την έναρξη του Αγώνα της ΕΟΚΑ.
Πρωτόγονη βαρβαρότητα απέναντι σε αιχαμαλώτους Ελληνοκυπρίους Καταδρομείς, βιασμοί, αποκεφαλισμοί, χιλιάδες αγνοουμενοι και ο «Τύμβος της Μακεδονίτισσας» να μας θυμίζει τον ηρωισμό και την αυταπάρνηση των Ελλήνων, οι οποίοι υπερέβαλαν εαυτόν, σε αντίθεση με τους κυβερνώντες πρωτεργάτες της τραγωδίας της Κύπρου, με όλα αυτά που δεν έπραξαν για την υπερασπίση των εδαφών της έστω και την τελευταία στιγμή και με όλα αυτά που έπραξαν για να την δωρίσουν μια ώρα αρχίτερα. Ναι, γιατί με πλήρη επίγνωση των όσων γράφω, την Κύπρο δεν την κέρδισαν οι Τούρκοι, εμείς την ….δώσαμε.
Αναδημοσιεύσεις:
Προσθήκη σχολίου