Της Θάλειας Χούντα
Το ελληνικό ζήτημα τείνει να εξελιχτεί σε δυνατό πολιτικό μπρα ντε φέρ.
Η κυβέρνηση ξαφνιάζει τους πάντες με την ανυποχώρητη στάση της, παρά ακόμα και τις εσωκομματικές Κασσάνδρες , που θεωρούσαν το πλέον βέβαιο, ότι η κυβέρνηση θα υπαναχωρήσει ενώπιον των απαιτήσεων των δανειστών. Τελικά η κυβέρνηση δεν ήρθε με μια συμφωνία κλεισμένη, η οποία θα της εξασφάλιζε την παραμονή στην εξουσία, ακόμα και με παράπλευρες πολιτικές απώλειες – αποχώρηση της αριστερής πλατφόρμας.
Η κυβέρνηση όμως με την σθεναρή στάση της ξαφνιάζει και την πλευρά των δανειστών εταίρων μας, οι οποίοι θεωρώντας τους ισχυρισμούς της ως κινήσεις πολιτικής σκοπιμότητας για εγχώρια κατανάλωση, εν τέλει δεν έχει “παραδοθεί” σε μια άνευ όρων συμφωνία, η οποία θα σήμανε και την απομάκρυνση του σεναρίου της ρήξης της χώρας με την υπόλοιπη Ευρώπη.
Τίποτα δεν έχει πραχθεί σύμφωνα με τα αναμενόμενα και αυτό έχει την γοητεία του.
Η παρούσα κυβέρνηση από την πρώτη ημέρα διακυβέρνησης έπρεπε να διαχειριστεί με απόλυτη αρμονία την κυβερνητική απειρία και την κρισιμότητα της παρούσας πολιτικής διαπραγμάτευσης. Παραφωνίες και σφάλματα έγιναν τόσο σε επικοινωνιακό όσο και σε πολιτικό επίπεδο, υποβιβάζοντας το διαπραγματευτικό επίπεδο της κυβέρνησης, το οποίο δεν επικοινώνησε σωστά την σοβαρότητα των ισχυρισμών της.
Πολλά ελέχθησαν πίσω από τις κάμερες, που δεν είδαν ποτέ το φως της δημοσιότητας, επιτρέποντας στα διεθνή ΜΜΕ να τα διαχειριστούν και να τα στρεβλώσουν κατά το δοκούν. Ουδείς είχε αντιληφθεί την σοβαρότητα των ισχυρισμών του κυβερνητικού σχήματος, ότι οι κόκκινες γραμμές δεν παραβιάζονται και ακόμα και ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν το είχε χειριστεί σωστά, τουλάχιστον σε δημόσια θέα.
Πέρασε αρκετό διάστημα για να γίνει αντιληπτό, ότι το ασφαλιστικό και το εργασιακό είναι τομείς αδιαπραγμάτευτοι και ότι ο “αγαπητός” σε όλους Σόιμπλε και το ΔΝΤ είναι τα πραγματικά αγκάθια της διαπραγματευτικής διαδικασίας.
Οι διαφωνίες μεταξύ των εταίρων όσον αφορά το ελληνικό χρέος είναι σημαντικές αλλά όχι καθοριστικές, για να μπορέσουν να επιτύχουν την τυχόν υπέρβαση που ανέμενε η κυβέρνηση σε αυτό τον τομέα, γιατί αυτά που τους ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά που τους χωρίζουν.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα διαφωνίας παραμένει, ότι το ΔΝΤ βλέπει με θετικό μάτι μια τυχόν αναδιάρθρωση του χρέους, κάτι που έχει αποκλείσει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο η Γερμανική κυβέρνηση.
Όμως η ΕΕ παρά τις τυχόν διαφορές που έχει όσον αφορά το ελληνικό ζήτημα, γνωρίζει πολύ καλά τον κίνδυνο του μιμητισμού που ελλοχεύει σε οποιαδήποτε υπαναχώρησή της στα αιτήματα της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία μοιάζει σαν ένα σύγχρονο επαναστάτη ποπολάρο στα μάτια αντίστοιχων πολιτικών μνηστήρων και σε άλλες οικονομικά αδύναμες χώρες της Ευρώπης.
Ένας Αλέξης με περίσσια δυσκολία αντέχεται, όμως ούτε στους χειρότερους εφιάλτες τους δεν θα άντεχαν οι εταίροι την παρουσία ενός δεύτερου ή τρίτου ή και τετάρτου Αλέξη.
Άρα, η ισχύς εν τη ενώσει είναι ένας ανυπέρβλητος κόλαφος όσον αφορά τα σχέδια της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία επένδυσε στην πολιτική διαπραγμάτευση προσπερνώντας τα τεχνικά κλιμάκια, τα οποία αποτελούσαν απλά την προέκταση των πολιτικών τους “αφεντικών”. Δεν είναι ανεξάρτητη αρχή, απλά εκτελούσαν εντολές άνωθεν, οι οποίες με την οποιαδήποτε διαπραγμάτευση απλά δεν μπορούσαν να ακυρωθούν .
Φτάνοντας στο σημερινό χρονικό σημείο όπου η πολυπόθητη συμφωνία δεν έχει επιτευχθεί και καμία από τις δυο πλευρές δεν είναι διατεθειμένη να νερώσει το κρασί, το αποτέλεσμα είναι το πικρό ποτήρι τούτο να σερβίρεται εναλλάξ από την μια πλευρά στην άλλη.
Το αδιέξοδο είναι τεράστιο και οι διαφορές χαοτικές, γιατί η νίκη στην μία πλευρά θα σήμαινε ήττα για την άλλη, αφού την ελληνική κυβέρνηση με τους εταίρους δανειστές την χωρίζουν χαοτικές διαφορές και δυστυχώς παρά τις επικοινωνιακές κινήσεις που γίνονται, η απόσταση ολοένα και μεγαλώνει και μαζί διογκώνεται και η αγωνία ενός ολόκληρου λαού για το αύριο αυτής της χώρας. Ένα κοινό γνώρισμα όμως έχουν οι αντιμαχόμενες πλευρές και οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε, ότι ουδείς …γνωρίζει ….
Αναδημοσιεύσεις:
Προσθήκη σχολίου