Από την Θεσσαλονίκη στο Σύνταγμα. Από την Μακεδονία στην Αθήνα. Η ψυχή μας είναι το όνομα μας, η Μακεδονία μας. Πολλοί ήταν αυτοί που λοιδορούσαν και ασκούσαν σκληρή κριτική, σε όσους θα πήγαιναν στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης.
Η μεγαλειώδης συμμετοχή του κόσμου, ήταν και η πιο γνήσια απάντηση σε όλους τους «δήθεν» πατριώτες του καναπέ. Έκλεισαν τα αυτιά τους και 500 χιλιάδες πολιτών, δημιούργησαν μια μοναδική ατμόσφαιρα, βροντοφωνάζοντας την θέληση τους, να μην δώσουμε το όνομα της Μακεδονίας στα Σκόπια.
Το ηχηρό αυτό μήνυμα έφθασε παντού και δημιούργησε πανικό, τόσο στους κυβερνώντες, όσο και σε όλους εκείνους που με την σιωπή τους, συνδράμουν στην προσπάθεια να χαριστεί το όνομα της Μακεδονίας στους σκοπιανούς. Όμως η παρουσία των πολιτών στη Θεσσαλονίκη, άλλαξε τα σχέδια ορισμένων και τώρα ποντάρουν στην αποτυχία του συλλαλητηρίου της Αθήνας. Και πάλι θα χάσουν τα «χρήματα» τους, ο λαός θα τους γυρίσει την πλάτη και θα δώσει βροντερό παρών στο Σύνταγμα στι2 4 Φεβρουαρίου.
Η χρήση του ονόματος της Μακεδονίας από το κρατίδιο των Σκοπίων δεν μπορεί παρά να είναι προάγγελος νέων δεινών για την ελληνική Μακεδονία. Πρώτον, το ψευδεπίγραφο έθνος των «Μακεδόνων» δεν υπάρχει. Στον Μακεδονικό Αγώνα και στους Βαλκανικούς Πολέμους ήταν ανύπαρκτοι.. Δεύτερον, ο αλυτρωτισμός που η Ελλάδα τον βροντοφωνάζει. Στα σχέδιά τους διαχρονικά περιλαμβάνεται ολόκληρη η Μακεδονία. Τρίτον, η παραχάραξη της ελληνικής ιστορίας, αρχαίας και νεώτερης, που δεν έχει σταματήσει ούτε στιγμή. Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι όλα αυτά θα αλλάξουν; Αν για παράδειγμα, η διαπραγμάτευση ξεκινούσε από μηδενική βάση τότε οι εξελίξεις θα έπαιρναν άλλο δρόμο.
Έρχομαι τώρα στη διαπραγμάτευση και διερωτώμαι τι είδους είναι αυτή, όπου το τελικό όνομα είναι γνωστό από την αρχή; Πώς είναι δυνατόν η Ελλάδα να προσέρχεται σε διαπραγματεύσεις όπου ο όρος Μακεδονία τίθεται ως βάση εκκίνησης; Είναι απολύτως βέβαιο ότι με τέτοια ηττοπαθή στρατηγική θα είμαστε χαμένοι στο τελικό δούναι-λαβείν.
Και βέβαια, ούτε λόγος να γίνεται για τη γλώσσα, την εθνότητα, τους θεσμούς και τα όργανα του κρατιδίου. Ποιές λέξεις θα χρησιμοποιούνται για αυτά; «Μακεδόνας» και «Μακεδονικός», όπως σήμερα αυτοαποκαλούνται; Ή αυτά δεν είναι μέρος της διαπραγμάτευσης, παρά μόνο το όνομα; Αν τα ουσιώδη δεν επιλυθούν, πώς μπορούμε να συζητάμε αποκλειστικά και μόνο για το όνομα της γειτονικής χώρας;
Πηγή: https://fimotro.gr
