Τους τελευταίους μήνες γινόμαστε αποδέκτες της συμπεριφοράς της Τουρκίας, η οποία έχει περάσει σε άλλο επίπεδο απ’ αυτό που εφάρμοζε για χρόνια. Υπάρχει συνεχής και επικίνδυνη κλιμάκωση τόσο σε επίπεδο διακηρύξεων όσο και σε επίπεδο πράξεων.
Tης Θάλειας Χούντα – δημοσιογράφου
Το καλό είναι, ότι η Τουρκία με τις κατά καιρούς δημόσιες δηλώσεις της κάνει ξεκάθαρη την θέση της ως προς τις απαιτήσεις της και τους στόχους της, οι οποίοι δεν είναι δύσκολο, να αναλυθούν μακροπρόθεσμα και βραχυπρόθεσμα.
Το κακό είναι, ότι η Τουρκία έχει βρει ισχυρούς συμμάχους, που είναι αρκούντος πρόθυμοι, να την βοηθήσουν στην υλοποίηση των στόχων της – έστω και σε μικρότερο βαθμό του επιδιωκόμενου αλλά με διασφαλισμένο κέρδος και για τους δυο τους.
Οφείλουμε, να αναγνωρίσουμε δύο πράγματα ως προς την Τουρκία: πρώτον, ουδείς την συναγωνίζεται σε καταπάτηση των διεθνών συνθηκών και ισχυόντων καθώς και σε επιδίωξη κέρδους και δεύτερον, ουδείς άλλος θα μπορούσε, να συνομιλεί και να συνεταιρίζεται το ίδιο καλά με τους ισχυρούς του πλανήτη.
Ο συνδυασμός αυτών των πραγματικών καταστάσεων αποτελεί μια βόμβα, που σύντομα θα αποδειχθεί, κατά πόσο είναι βραδυφλεγής ή θα εκραγεί άμεσα. Σε κάθε όμως περίπτωση, η χώρα μας θα είναι η πρώτη αποδέκτης της εκρήξεως για πολλούς ιστορικούς, θρησκευτικούς, κερδοσκοπικούς και άλλους λόγους.
Τι έχουμε κάνει έως σήμερα, γνωρίζοντας όλα αυτά, ώστε να είμαστε έτοιμοι ή έστω, να έχουμε προσπαθήσει εντατικά για την ετοιμότητά μας; Η απάντηση είναι απλή: ελάχιστα.
Με τις ευλογίες και καθοδηγήσεις των πολιτικών εξουσιών που έχουν περάσει, αυτό που ισχυροποιήθηκε στη συνείδηση μας ήταν η ευδαιμονία και η με κάθε τρόπο – νόμιμο ή έκνομο – απόκτησή της. Μιας ευδαιμονίας που συμπεριλαμβάνει πολλά και ωραία αλλά σίγουρα, δεν συμπεριλαμβάνει την προετοιμασία μιας χώρας για ένοπλη προάσπιση της εδαφικής ακεραιότητάς της.
Αν συνδυάσουμε και την οικονομική κρίση με τις επιπτώσεις της στον εκσυγχρονισμό των Ενόπλων Δυνάμεων, τα πράγματα δεν επιτρέπουν εφησυχασμό.
Στην καθημερινή ειδησεογραφία πλέον ακούγονται όλο και πιο συχνά θέσεις, αναλύσεις και απόψεις περί «θερμού επεισοδίου» ή περί «πολέμου» ή «προετοιμασία πολέμου», ακόμη και από επίσημα χείλη. Αυτό σημαίνει έμμεση προετοιμασία;
Θα μας πουν οι ειδικοί «εμείς σας το είχαμε πει; ευθύνεστε εσείς που δεν το ακούσατε ή δεν το καταλάβατε;» Αυτά μπορούν, να εκληφθούν μόνο ως αστεϊσμοί και προχειρότητες, αφού η Κυβέρνηση έχει την ευθύνη και για την επίσημη ενημέρωση ή προετοιμασία του λαού και κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα.
Υπάρχει η διπλωματική οδός, η οδός μέσω των Διεθνών Οργανισμών που συμμετέχουμε ως χώρα και τόσες άλλες επιλογές. Υπάρχουν βεβαίως και τα συμφέροντα και οι «ισχυροί» του πλανήτη που τα προασπίζονται προς όφελός τους. Αυτή όμως είναι η δουλειά των πολιτικών μας, το να γνωρίζουν τις ισορροπίες και να μπορούν, να τις διαμορφώνουν υπέρ μας προλαμβάνοντας γεγονότα και δυσχερείς καταστάσεις.
Οι «θεωρίες πολέμου» καλό είναι, να παραμείνουν «θεωρίες», αφού έτσι κι αλλιώς ασκούνται από την πολυτέλεια του καναπέ και της σιγουριάς που αυτός αποπνέει.
Θα αποδειχθεί δε άμεσα, έστω και σε ελάχιστο βαθμό, από το εάν ο υπουργός Εθνικής Άμυνας θα δεχθεί, να στείλει στρατεύματα στη Λιβύη, σύμφωνα με την πρόταση του Υπουργού Εξωτερικών και εν’ όσο διαρκεί η εμπόλεμη κατάσταση!
