Κρατική βία: εξαίρεση από τον κανόνα;

Γράφει η Θάλεια Χούντα

Ακούμε συνεχώς τις τελευταίες ημέρες τα πάντα για την «βία», την «πάταξή» της, τα «δύο άκρα», τους «κακούς βίαιους», τους «καλούς μή βίαιους» κ.ο.κ. Αν ο σκοπός των ¨δασκάλων¨ ήταν να γίνουμε καλοί μαθητές και επιτέλους να μάθουμε αυτή την λέξη και την σημασία της, τους πληροφορούμε, ότι το μάθαμε. Πέρα από το μεγάλο ¨ευχαριστώ¨ μας, γιατί μας «φροντίζουν» και μας συμπεριφέρονται λες και σήμερα ήρθαμε στον κόσμο αυτό, ενώ αυτοί οι ¨σοφοί¨ προϋπήρχαν και κατέχουν αποκλειστικά την παγκόσμια γνώση, θα ήθελα να τους θέσω και ένα ερώτημα, για να αποδειχτεί πόσο καλοί μαθητές είμαστε.

Μήπως εκτός της θεωρίας των «δύο άκρων» υπάρχει και κάτι άλλο, το οποίο μπορεί να τους διέφυγε; Έχουν μήπως ακούσει κάτι, για την βία που ασκεί η κρατική εξουσία στους πολίτες; Αυτή την παράμετρο την γνωρίζουν όλοι οι ¨σοφοί δάσκαλοί¨ μας;

Μπορούμε να τους ενημερώσουμε, για τις δηλώσεις των καθηγητών Μπέη και Κασσιμάτη, ότι έχει παραβιασθεί το Σύνταγμα, για να ζούμε την Μνημονιακή εποχή. Μπορούμε να τους ενημερώσουμε, ότι οι πολίτες – κατά συντριπτική πλειοψηφία – αυτής της χώρας υποφέρουν από την απέραντη φτώχεια και την ανεργία. Μπορούμε να τους ενημερώσουμε, ότι χιλιάδες συνάνθρωποί μας έχουν οδηγηθεί στην αυτοκτονία, εξ’ αιτίας των μέτρων που έχουν αυτοί αποφασίσει. Μπορούμε να τους ενημερώσουμε, για το έσχατο σημείο μίας σύγχρονης και φαινομενικά πολιτισμένης κοινωνίας, να λιποθυμούν από την πείνα μικροί μαθητές στα σχολεία τους. Μπορούμε να τους ενημερώσουμε, ότι ξεπουλιέται η ίδια η Πατρίδα.

Αυτή η μορφή βίας που βιώνουμε, είναι η χειρότερη, γιατί καθημερινά μας ποδοπατεί σαν οντότητες, μας οδηγεί στον αργό θάνατο, μας οδηγεί στην εξαθλίωση και μας στερεί το δικαίωμα στην ελπίδα και το αύριο.

Η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση μοιάζουν να έχουν αποδεχτεί την κατάσταση αυτή, αφού όλα αρχίζουν και σταματούν σε ρητορικές φανφάρες. Οι πολιτικές συζητήσεις στα ΜΜΕ ξεπέρασαν το στάδιο της κοινωνικής απαξίας και έχουν εισέλθει στην σφαίρα του φαιδρού. Η απόλυτη δύναμη της ¨στρογγυλής δημόσιας σφραγίδας¨ που βιώνουμε χρόνια ως χώρα, δεν γίνεται πλέον αποδεκτή. Όλο το κρατικό – κομματικό οικοδόμημα που τόσα χρόνια έκτισαν, δεν αντιπροσωπεύει την κοινωνία και τα θέλω της.

Αυτές οι λίγες σκέψεις για τα «δύο άκρα» και την υπενθύμιση της πραγματικής βίας που όλοι βιώνουμε. Και μόνο εμείς μπορούμε να πούμε, ότι η βία δεν είναι ανεκτή από πουθενά, γιατί την βιώνουμε από παντού.

Αναδημοσιεύσεις: