Γράφει η Θάλεια Χούντα
Στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, 16 Αυγούστου 1974. Μια ημέρα ηλιόλουστη, η οποία όμως δυστυχώς έμελλε να μετατραπεί στην πιο σκοτεινή ημέρα, στέλνοντας στο Πάνθεον των ΗΡΩΩΝ τις μυθικές πλέον μορφές των ΕΛΔΥΚαριων, οι οποίοι απέδειξαν ¨οτι οι ήρωες πολεμούν ως Έλληνες¨.
Δεν ήταν οι βόμβες ναπάλμ και οι όλμοι με τις οποίες ακατάπαυστα απο την πρώτη στιγμή σφυροκοπούσαν οι Τούρκοι με λυσσαλέο μίσος, βλέποντας ότι οι …ολιγάριθμοι στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ, με τον ανύπαρκτο σε τεχνολογία και μεγεθος οπλισμό τους, τους είχαν καθηλώσει δύο ημέρες και νύχτες, κάνοντας τα μπουλούκια των Τούρκων να υποχωρούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που επιχειρούσαν να εισβάλουν στο στρατόπεδο.
Δεν ήταν ο εξ αρχής άνισος όγκος του εχθρού και η “αξιοπερίεργη” μειωμένη οπλική κατάσταση, παρά τις συνεχείς εκκλήσεις των Ελλήνων αξιωματικών για μεγαλύτερη οπλική ενίσχυση και αντιαρματική υποστήριξη.
Δεν ήταν η “αμέριστη βοήθεια” των ανδρών των Ηνωμένων Εθνών, οι οποίοι πρόδιδαν στους Τούρκους πληροφορίες μάχης των Ελληνικών Δυνάμεων, βοηθώντας τους να πραγματοποιήσουν ευθύς μετά την χορήγηση πληροφοριών, εύστοχες βολές πυροβολικού, μετά βέβαια από σωρεία προηγούμενων άστοχων βολών και άλλων πανομοιότυπων “μορφών διευκόλυνσης”, που χωρίς την χρήση τους δεν θα είχαν κατορθώσει την περίφημη “εισβολή τους” στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ.
Δεν ήταν η παντελής πολεμική ανικανότητα των Τούρκων στρατιωτών, οι οποίοι μπροστά στο φόβο των ηρώων ΕΛΔΥΚαριων αγωνιστών και σαστισμένοι απο την ενδυματολογική ομοιότητα λόγω ΝΑΤΟ, των στολών των Ελλήνων στρατιωτών με τις δικές τους, προκειμένου να εκκαθαρίσουν το Στρατόπεδο απο τους λιγοστούς πλέον στρατιώτες του, πυροβολούσαν ανεξέλεγκτα ό,τι κινείτο με αποτέλεσμα να αλληλοσκοτωθούν μεταξύ τους.
Το πιο συγκλονιστικό ήταν η αναίσχυντη προδοσία εκ των έσω και οι περίεργες εντολές του ΓΕΕΦ, προερχόμενες από την Αθήνα, οι οποίες επιχείρησαν την αποδυνάμωση της ΕΛΔΥΚ – το μεγαλύτερο φόβητρο των Τούρκων- πρώτα με την αποστολή αυτοκτονίας της ΕΛΔΥΚ στη μάχη του Κιόνελι και εκ των υστέρων με την απόσπαση κάποιων υπομονάδων της σε άλλες αποστολές.
Η ΕΛΔΥΚ οργανωμένη με τα πρότυπα του Ελληνικού Στρατού στον οποίο και ανήκε, είχε ως αποστολή την προστασία της Κύπρου και γι” αυτο τον λόγο αποτελούσε μια ιδιαιτέρως αξιόμαχη μονάδα, στελεχωμένη με αξιόλογους και ηρωικούς στρατιωτικούς άνδρες, όπως εν τέλει αποδείχτηκε στα πεδία των μαχών.
Και παρόλα τα μεγαλόπνοα σχέδια των … άλλων για άνευ όρων παράδοση των πάντων, υπολόγισαν χωρίς τους ίδιους τους ηρωικούς πρωταγωνιστές των γεγονότων και που πραγματικά ουκ ολίγες φορές οδήγησαν τους Τούρκους σε απόγνωση, ακόμη και σε υποχώρηση και σε δευτερη σκέψη για ματαίωση σχεδίων.
Όμως ο κύβος της προδοσίας ερρίφθη παρ΄όλη τη γενναία παρουσία των Ελλαδιτών αξιωματικών, η οποία έμελλε να στιγματίσει τη ροή των πραγμάτων.
Η Μάχη των Μαχών κράτησε δύο ημέρες ανείπωτου αγώνα, από το πρωί του Αττίλα II με ανελέητο σφυροκόπημα τόσο από τους αιθέρες όσο και από την γη, με το ίδιο όμως αποτέλεσμα, αφού η ηρωική άμυνα του Στρατοπέδου από την ΕΛΔΥΚ, οδηγούσε με τον πιο απαξιωτικό τρόπο τους εχθρούς στον δρόμο της υποχώρησης.
Στις 16 Αυγούστου η νέα επίθεση των Τούρκων ήταν η πιο σφοδρή αλλά και η τελευταία.
Είναι αξιοσημείωτο, ότι παρά την υπεροπλία ο αριθμητικά υπέρτερος αντίπαλος αποκρούστηκε από τους ελάχιστους υπερασπιστές του στρατοπέδου μέχρι το μεσημέρι, όπου διατάχτηκε απαγκίστρωση με το φως της ημέρας, χωρίς απολύτως καμία κάλυψη ….απλά κίνηση αυτοκτονίας.
Και πάλι οι ΗΡΩΕΣ ΕΛΔΥΚαριοι, μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματός τους, πάλεψαν εκ του συστάδην, σώμα με σώμα, δείχνοντας στους εχθρούς τους ότι ο “ήρωες πεθαίνουν σαν Έλληνες”.
Αυτό που με γεμίζει οργή, είναι ότι ξεχάσαμε την αυτοθυσία αυτών των ηρώων και έχουμε αρκεστεί στη συγγραφή επετειακών άρθρων.
Από τότε εώς και σήμερα, η Ελληνική Πολιτεία έχει γυρίσει την πλάτη της στους ηρωικούς αυτούς άνδρες, αγνοώντας στην κυριολεξία την ύπαρξή τους και τον αγώνα τους, αρνούμενη να αναγνωρίσει επίσημα την πολεμική τους δραστηριότητα εκείνης της εποχής.
Αυτοί οι γενναίοι Έλληνες πραγματικά έχουν υπάρξει “αγνοούμενοι” για την ηγεσία του ελληνικού κράτους.
Άλλωστε δεν είναι τυχαία η αναφορά του Π. Κασιμάτη σε βιβλίο του για την ύπαρξη Ελλήνων και Ελληνοκυπρίων αιχμαλώτων στην Τουρκία μέχρι και την αρχή της δεκαετίας του 1990, ανάμεσα των οποίων και ο ήρωας Αντ/χης Παύλος Κουρούπης. Αυτά τα στοιχεία σύμφωνα πάντα με τον Κασιμάτη έχουν χορηγηθεί τόσο στην κυπριακή όσο και στην Ελληνική κυβέρνηση, χωρίς όμως να έχουν κινηθεί οι απαραίτητες διαδικασίες διερεύνησης τους. Τυχαίο; Οχι βέβαια.
Κάποιος, κάποια στιγμή σε αυτή τη χώρα θα πρέπει να δώσει τον δικό του αγώνα, μιμούμενος την αυτοθυσία του Κουρούπη, του Τσιάκα, του Τσομάκη, του και τόσων άλλων, για να αναγνωριστεί επίσημα ο αγώνας τους, η θυσία τους, το γεγονός ότι δεν γέρασαν με τις οικογένειές τους, δεν είδαν τα παιδιά τους να μεγαλώνουν, όσοι επέζησαν των μαχών να υπόκεινται σε σκληρα βασανιστήρια και σε απάνθρωπες στιγμές αιχμαλωσίας για ένα και μοναδικό λόγο. Γιατί όταν απαιτήθηκε απο τις περιστάσεις δεν κιότεψαν και ανταποκρίθηκαν …ωσάν γενναίοι Έλληνες.
Πηγή: greeknation.blogspot.gr
Aναδημοσιεύσεις:
