Της Θάλειας Χούντα
Η παγκόσμια ιστορία δόξας που έγραψαν τα παλικάρια της ΕΛΔΥΚ το 1974 στο στρατόπεδό τους, είναι ακόμη ζωντανή στις καρδιές μας και όσα απ’ αυτά δεν είναι μαζί μας και αναπαύονται στην πατρώα γη, δεν τα ξεχνάμε ποτέ από τις προσευχές μας. Οι ηρωικές τους πράξεις, γεμάτες αγάπη για την γαλανόλευκη και γεμάτες αυταπάρνηση για τον θάνατο, διδάσκονται μέχρι σήμερα και αποτελούν την πιο φονική μάχη, σε αναλογία αριθμών, των τελευταίων χρόνων. Αξίζει όμως, να γνωρίσουμε και κάποια άλλη ταυτόχρονη πτυχή της ίδιας ιστορίας και συγκεκριμένα τα πολιτικά δρώμενα που διαδραματίζονταν. Κεντρικό πρόσωπο παραμένει ο τότε υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρι Κίσσινγκερ, ο οποίος με την απραξία του αλλά και με τις πράξεις του δεν εμπόδισε τις Τουρκικές κινήσεις και επέβαλε το έως σήμερα κατοχικό καθεστώς.
Δρούσε μόνος του όμως ο Χ. Κίσσινγκερ; Ασφαλώς και όχι, αφού τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα υπήρχαν πολιτικές ηγεσίες. Από τα αποχαρακτηρισμένα αρχεία του που έχουν κυκλοφορήσει, παρουσιάζεται ανάγλυφα η τυφλή υπακοή στο πρόσωπό του και αξίζει να αναφέρουμε έναν διάλογό του με τον τότε προεδρεύοντα και μετέπειτα Πρόεδρο της Κύπρου Γλαύκο Κληρίδη, ο οποίος την 15η Αυγούστου του τηλεφωνεί γεμάτος απόγνωση και ανησυχία, για να του ανακοινώσει τις φήμες, ότι οι Τούρκοι θα αποκόψουν την κεντρική οδό Λευκωσίας – Λάρνακας και ταυτοχρόνως να τον ρωτήσει τι θα γίνει. Ο Κίσσινγκερ επικοινωνεί με Τουρκία και σε λίγη ώρα του απαντά, ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Και ω του θαύματος! Όντως δεν συνέβη.
Η Ελληνική πολιτική θέση είναι γνωστή: «η Κύπρος κείται μακράν».
Αν φανταστούμε την σκηνή, τον Κύπριο προεδρεύοντα να ανησυχεί ουσιαστικά για την ζωή του και να τηλεφωνεί έντρομος στο ¨αφεντικό¨, για να μάθει τις κινήσεις και την ίδια ώρα να μην ενημερώνει και ενημερώνεται για το τι συμβαίνει λίγα τετράγωνα πιο πέρα, όπου οι Ήρωες έγραφαν ιστορία με το αίμα τους, θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε το πώς φθάσαμε στο σήμερα. Στα χαρτιά όλα ήταν μελετημένα και έτοιμα, στην πράξη όμως κανένας δεν είχε υπολογίσει την ΕΛΔΥΚ. Απλά, καθημερινά Ελληνόπουλα που υπηρετούσαν την θητεία τους, που όμως η Ιστορία τα προόριζε για το Πάνθεον της.
Το σχετικό βιβλίο του καλού φίλου Κωνσταντίνου Δημητριάδη είναι πλήρες των προσώπων και των γεγονότων της εποχής και δεν πρέπει να λείπει από καμία Ελληνική βιβλιοθήκη, γιατί την αλήθεια πρέπει να την γνωρίζουν όλοι.
Και είμαστε στο σήμερα, σαρανταένα χρόνια μετά και τίποτα δεν έχει αλλάξει. Το ένα τρίτο της Κύπρου τελεί υπό κατοχή – όπως είχε συμφωνηθεί, τα πολιτικά πρόσωπα συνεχίζουν το έργο τους και … περί άλλων τυρβάζουν, όταν επισκέπτονται την Λευκωσία και έχουν χρόνο – μόνο όταν υπάρχουν κάμερες, περνάνε από την Μακεδονίτισσα και όλους αυτούς τους Ήρωες της ΕΛΔΥΚ, τους αφανείς
Ήρωες που κυκλοφορούν ανάμεσά μας και δεν τους γνωρίζουμε ακόμη, δεν τους θυμάται κανένας. Κανένας; Όχι, γιατί όσοι έχουμε την Ελλάδα μέσα μας, τους έχουμε στην σκέψη μας, τους έχουμε στις προσευχές μας και τους έχουμε στο πιο ψηλό σκαλοπάτι.
Απλά, τους χρωστάμε ένα μεγάλο Ευχαριστώ, που μέχρι σήμερα μας κάνουν περήφανους.
Πηγή: greeknation.blogspot.gr
