της Θάλειας Χούντα Δημοσιογράφου – Κοινωνιολόγου
Τις τελευταίες ημέρες ήμουν στην Κύπρο και έζησα από κοντά τα όσα συνέβησαν. Οι δεσμοί μου με την Μεγαλόνησο ανάγονται στο παρελθόν και οι οικογενειακές σχέσεις με πολλούς Κυπρίους μου επέβαλαν να είμαι εκεί.
Είναι πάρα πολλά αυτά που έγιναν, όπως περισσότερα είναι αυτά που πρέπει να γίνουν. Μιλάμε για ένα κομμάτι ελληνισμού, το οποίο πρέπει να διασφαλίσει την συνέχειά του και να ανταποκριθεί στο ιστορικό του μέλλον.
Οι πολιτικές αποφάσεις που ελήφθησαν και οι χειρισμοί που έγιναν, έχουν αναλυθεί. Ο καθένας δικαιούται να έχει την γνώμη του και η δική μου άποψη έχει προέλθει από την εκεί καθημερινότητα.
Πρώτον, έγιναν δύο συγκεντρώσεις από εργαζόμενους στις τράπεζες και μία από μαθητές. Βεβαίως,καμία σχέση με αυτά που γνωρίζουμε από εμάς τόσο από άποψη κόσμου όσο και έντασης.
Δεύτερον, την περίοδο που οι συναλλαγές γινόντουσαν μόνο μέσω ΑΤΜ και το ποσό που μπορούσε να αναληφθεί ήταν περιορισμένο, χρειαζόταν να έχεις κάνει κράτηση τραπεζιού σε σουβλατζίδικο,αλλιώς δεν μπορούσες να καθίσεις από τον κόσμο.
Τρίτον, οι κοινωνικές συναθροίσεις και συζητήσεις ήταν σε ήρεμο επίπεδο, σαν να επρόκειτο για μία κανονική ημέρα.
Τέταρτον, το άγχος υπήρχε μόνο σε δικηγορικά και οικονομικά γραφεία, τα οποία έπρεπε να δικαιολογήσουν στους πελάτες τους την αφαίμαξη των ποσών από τις τράπεζες.
Πέμπτον, έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα ονόματα που είναι ¨εμπλεκόμενα¨ σε λίστες με διαγραφές δανείων, χαριστικές συμβάσεις κλπ. χωρίς όμως κάτι άλλο ιδιαίτερο.
Οφείλω να ομολογήσω,ότι δεν περίμενα αυτή την αντίδραση από πλευράς λαού. Σκέφτηκα, ότι η¨κουλτούρα¨ τους είναι διαφορετική και εγώ πρέπει να είμαι σε λάθος μονοπάτια. Οι δεύτερες σκέψεις, με όλα όσα συνέβαιναν, σε συνδυασμό με την παρουσία μου σε ένα γραφείο όπου υπήρξε τηλεφωνική κλήση από Μάλτα για «συνέχεια εκεί της συνεργασίας», με έκαναν να αναρωτηθώ, για τον ρόλο του καθενός στην σημερινή κατάσταση.
Η απόλυτη χλιδή των τελευταίων ετών μήπως… σημαίνει τώρα την γνώση της κατάστασης που επικρατούσε και την θέληση να την διατηρήσουμε; Αυτό λέγεται ¨συνενοχή¨, με την όποια συμμετοχή είχε ο κάθε κλάδος εργασίας; Μήπως δεν είναι ακριβώς¨κουλτούρα¨ ή μήπως είναι συνδυασμός αυτών των δύο; Η πορεία θα δείξει.
Θυμάμαι, ότι ενώ βίωνα και σκεφτόμουν αυτά, κοίταξα έξω και αντίκρισα μία προτομή. Ήταν του Γρηγόρη Αυξεντίου…
Πηγή: vimaonline.gr
Προσθήκη σχολίου