της Θάλειας Χούντα
Το φετινό μου επετειακό άρθρο για τον επαίσχυντο «Αττίλα Ι» επέλεξα, να το αφιερώσω σε μια ατρόμητη γυναίκα, που το όνομα της είναι συνώνυμο της Ελληνοκυπριακής ψυχής.
Η Κατίνα Παπαδοπούλου, γνωστή ως Κυρά της Πράσινης Γραμμής, έγραψε με τη δικιά της γενναία διαδρομή ζωής, ξεχωριστό κεφάλαιο στο αιματοβαμμένο πολυσέλιδο βιβλίο Αγώνα του πολύπαθου Κυπριακού λαού.
Είχα την τιμή, να με γνωρίσει με το οικογενειακό της περιβάλλον ένας πολύ προσωπικός μου φίλος, ο Γιώργος Παπαντωνίου, ο οποίος σε ηλικία μόλις 18 χρονών, φύλαγε τα ιερά και τα όσια της Πατρίδας, στα φυλάκια της Πράσινης Γραμμής του Αγίου Κασσιανού, παίζοντας την ζωή του κορώνα γράμματα κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε, έχοντας απέναντί του Τούρκους στρατιώτες, οι οποίοι δεν δίσταζαν ούτε λεπτό, να αφαιρούν την ζωή Κυπρίων στρατιωτών, δολοφονώντας τους και οι οποίοι ξάγρυπνοι στα φυλάκια προστάτευαν ό,τι τους έχει απομείνει από την απάνθρωπη κατοχή της Πατρίδας τους.
Έχοντας στο πλευρό μου τον πλέον κατάλληλο συνοδοιπόρο, επισκεφθήκαμε την περιοχή του Αγίου Κασσιανού και βραδινές ώρες, βιώνοντας την αγριότητα των στιγμών και τη νεκρική ατμόσφαιρα, η οποία είναι τόσο έντονη μέσα σε αυτά τα χαλάσματα.
Βαδίζοντας ανάμεσα στα ερείπια του τότε και του σήμερα, συνειδητοποίησα πολλά, ένιωσα ακόμα πιο πολλά.
Έχοντας παρασυρθεί από τις αφηγήσεις του Γιώργου, τις μοναδικές του αυτές εμπειρίες, φτάσαμε στη πόρτα του σπιτιού αυτής της χαλύβδινης γυναίκας, της Κυράς της Πράσινης Γραμμής, της κυρίας Κατίνας.
Η τόσο θερμή υποδοχή της κόρης της Φιλίτσας, πάρα το προχωρημένο της ώρας και το απροειδοποίητο της επίσκεψης μας, πραγματικά με έκανε να την βάλω στην καρδιά μου.
Οι αφηγήσεις της για την μητέρα της – ηρωίδα, και η αγάπη για τον τόπο της, τονίζοντάς μου ότι δεν έφυγαν ποτέ από εκεί, μου έχουν μείνει χαραγμένα και θυμίζοντάς μου, ότι Ήρωες γεννάνε και τα δικά μας χρόνια.
Οι όλμοι, τα αυτόματα των Τούρκων και η απαράμιλλη αγριότητά τους φαίνονταν τόσο ανίσχυρα μπροστά στη θέληση αυτής της γυναίκας, να μην αφήσει το σπιτικό της – καφενείο, το οποίο βρισκόταν μόλις 20 βήματα από την Πράσινη Γραμμή αλλά να παραμείνει εκεί, φροντίζοντας τα παιδιά της Πατρίδας της.
Αυτή η υπέροχη γυναίκα, η οποία την πιο άγρια ώρα της νύχτας και υπό των καταιγισμό πυροβολισμών, πήγαινε στα φυλάκια, για να ελέγξει, αν τα παλληκάρια είναι καλά και αν χρειάζονται κάτι.
Αυτή η υπέροχη γυναίκα, που δικαιολογημένα την αποκαλούσαν «Μάνα», αφού είχε υπό την φροντίδα της τρία Φυλάκια το 6ο,το 7ο και το 8ο.
Αυτή η υπέροχη γυναίκα, που τους γέμιζε τα πιάτα με σπιτικό φαγητό, αφού για τους συγγενείς τους ήταν αδύνατο, να τους επισκεφθούν.
Αυτή η υπέροχη γυναίκα, η οποία χωρίς κανένα φόβο ζητούσε όπλο, για να σταθεί απέναντι σε εκείνους, τους εισβολείς της Πατρίδας της, διότι σαν γνήσια Ελληνίδα δεν άντεχε τη σκλαβιά, επιθυμώντας απλά να αναπνεύσει τον αέρα της Λευτεριάς.
Αυτή η υπέροχη γυναίκα, η οποία το 1959 δεν δίστασε, να πεταχτεί από το καφενείο της και αγκαλιάζοντας με τα μπράτσα της ένα παλληκάρι – αγωνιστή της ΕΟΚΑ- να τον γλιτώσει από το εκτελεστικό απόσπασμα των Βρετανών, φωνάζοντας τη λέξη «MOTHER» και σώζοντάς του τη ζωή σαν πραγματική μάνα.
Αυτή η υπέροχη γυναίκα, είναι η Κυρά της Πράσινης Γραμμής, μια γυναίκα Πρότυπο για άνδρες και γυναίκες, η οποία ήταν φτιαγμένη από στόφα Ηρώων, που μόνο εμείς οι ΕΛΛΗΝΕΣ την γνωρίζουμε και την κατανοούμε και ίσως είναι η πλέον κατάλληλη στιγμή να την ανασύρουμε από τα σκονισμένα χρονοντούλαπα της μνήμης μας, διότι ο καθείς από εμάς μπορεί, να μετατραπεί σε ένα Ήρωα σαν την ΚΑΤΙΝΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, την Κυρά της Πράσινης Γραμμής στον Άγιο Κασσιανό Λευκωσίας!
