Της Θάλειας Χούντα
Ξεκινώντας αργά το βράδυ ανήμερα του Αγίου Γεωργίου με τους συνεργάτες μου και με καταρρακτώδη βροχή για το δημοσιογραφικό οδοιπορικό μου, αφιερωμένο στους αστυνομικούς της Περιφέρειας, η ψυχή μου είχε κατακλυστεί από έντονα και συγχρόνως αντιφατικά μεταξύ τους συναισθήματα : προσμονή, αγωνία, ανυπομονησία, χαρά, ερωτηματικά για το τι θα συναντήσω….
Τελικά, το κυρίαρχο συναίσθημα που επικράτησε και ευτυχώς ήταν το ίδιο με το σύνολο των αστυνομικών που συνάντησα, ήταν εκείνο που με συνοδεύει από μικρό παιδί: η αγάπη για την στολή και για το εθνόσημο, με το οποίο ανατράφηκα και γαλουχήθηκα να το τιμώ και να το αναδεικνύω με όλο μου το είναι.
Επιθυμώ πρώτα απ΄όλα να ευχαριστήσω την ηγεσία του Υπουργείου, η οποία ανταποκρίθηκε τάχιστα και με ιδιαίτερη ζέση στο αίτημα μου, με αποκλειστικό σκοπό το να βρεθώ στο πλάι των μάχιμων αστυνομικών των “ευαίσθητων περιοχών” της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, της Κεντρικής Μακεδονίας και της Δυτικής Μακεδονίας.
Δίπλα σε εκείνους τους αστυνομικούς και συνοριοφύλακες που καθημερινά δίνουν τον δικο τους σκληρό αγώνα και πολλές φορές, υπερβαίνοντας τον ίδιο τους τον εαυτό, φυλάνε τα Ιερά και τα Όσια της Πατρίδας μας.
Μέσα απο την πολύ ζεστή επαφή που είχα με τον κάθε αστυνομικό προσωπικά, συνειδητοποίησα με το πέρας του ταξιδιού, ότι μου κράτησαν κάτι εκεί…..κομμάτι της σκέψης μου και της καρδιάς μου…
Βασικός σταθμός το Τμήμα Συνοριακής Φύλαξης (Τ.Σ.Φ.) Αξιούπολης – Ειδομένη.
Στην είσοδο για Πολύκαστρο οι εικόνες που πρωτοαντίκρυσα πραγματικά ήταν σοκαριστικές, αφού ο χώρος ενός τεράστιου πρατήριου βενζίνης είχε μετατραπεί σε ένα άμορφο σκηνικό με πολλές σκηνές παράτυπων μεταναστών, εικόνες που δεν ανήκουν στη δική μου χώρα.
Όμως αυτή η τραγική θέα έμελλε να είναι μια απλή πρόγευση των υπολοίπων τραγικών εκπλήξεων που απάντησα στην Ειδομένη, όπου πραγματικά όσο και εάν επιχειρήσω να αποτυπώσω την κατάσταση δεν θα το καταφέρω, γιατί οι συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί απο τους παράτυπους μετανάστες είναι ανεξέλεγκτες και απερίγραπτες.
Στα σύνορα της Ελλάδας με τα Σκόπια
Στο camp της Ειδομένης πριν συναντηθώ με τον ευγενέστατο Κυριακίδη Τριαντάφυλλο Αστυνόμο Β‘, επικεφαλή των εκεί αστυνομικών δυνάμεων, με είχε ήδη υποδεχτεί η αποπνικτική ατμόσφαιρα που επικρατούσε στο χώρο και που με περίσσια δυσκολία ξεχώριζε το καμένο πλαστικό από το καμένο ξύλο.
Mε τον ευγενέστατο Κυριακίδη Τριαντάφυλλο Αστυνόμο Β’
Δυσωδία και βρωμιά παντού, ανεξάρτητα από την κατασκευή μεγάλων χώρων καθαριότητας, εικόνες που δεν συνάδουν με το επίπεδο της χώρας μου, αφού δυστυχώς το συγκεκριμένο μεταναστευτικό κύμα δεν μπορεί να αφομοιωθεί και να ακολουθήσει τις δικές μας διαδρομές πολιτισμού.
Κατά τη διάρκεια της περιηγήσεως μου, συνοδευόμενη πάντα από αστυνομικούς, προσπαθούσα να συγκρατήσω πρόσωπα παράξενα, εκφράσεις και χειρονομίες ξένες προς την δική μου κουλτούρα.
Στην σιδηροδρομική γραμμή της Ειδομένης
Μου είναι αδύνατο να μην αναφέρω, ότι κατά τη διάρκεια της περιηγήσεως μου εγώ, οι συνεργάτες μου αλλά και οι αστυνομικοί γίναμε αποδέκτες απρεπούς και επιθετικής συμπεριφοράς από νεαρά άτομα παράτυπων μεταναστών, τους οποίους φιλοξενούμε στη χώρα μας – κάτι μάλλον που δεν εκτιμάται από τους ίδιους. Το γεγονός που με εντυπωσίασε ήταν η ψυχραιμία που επέδειξαν οι αστυνομικοί, παρόλο που η συγκεκριμένη συμπεριφορά τους προσέβαλε τόσο ως ένστολους όσο και ως ανθρώπους. Οι οδηγίες τους προς εμάς ήταν να μην αντιδράσουμε και έτσι αναγκάστηκα με πολύ δυσκολία και αντίθετα προς τον χαρακτήρα μου, να υπομείνω αυτή την άκρως προσβλητική συμπεριφορά τους, σηματοδοτώντας το πολιτισμικό χάσμα που μας χωρίζει.
Στο camp της Ειδομένης
Αναζητούσα τους αστυνομικούς, γιατί η δική μου επιθυμία ήταν να αναδείξω το δικό τους ρόλο και με ξάφνιασε πραγματικά το γεγονός πως τους αντίκρυσα “ακινητοποιημένους” στις κλούβες, χωρίς πεδίο δράσης και με εύλογο το ερώτημά μου για τον λόγο ύπαρξής τους εκεί, αφού στην ουσία δεν πράττουν τίποτα.
Παρόλο που τους έθεσα αρκετές φορές το συγκεκριμένο ερώτημα, απάντηση δεν έλαβα και η αμηχανία που ένιωσα για όλο το ζήτημα, ήταν και η αιτία που σταμάτησα να ερωτώ.
Επιχείρησα επί τόπου να συνδυάσω όλα αυτά που είχα διαβάσει και είχα δεί στα ΜΜΕ, αλλά το σκηνικό απέναντί μου δεν ανταποκρινόταν στις “δακρύβρεχτες περιγραφές” προσφύγων οι οποίοι ταλαιπωρούνται στην Ειδομένη και κακοπερνούν.
Τουναντίον, αυτό που παρατήρησα ήταν παράξενες φιγούρες, με γέλια και χαρές να περιφέρονται και άλλους να έχουν περιέλθει στο ρόλο του πωλητή, στο παράνομο “παζάρι” που έχει στηθεί πλησίον του εικονοστασίου, συμβόλου της θρησκείας μας, όπου με μεγάλη απογοήτευση διαπίστωσα, ότι έχουν αφαιρεθεί τόσο οι εικόνες όσο και ο σταυρός, το ιερό σύμβολο της πίστης μας, από εκείνους που απαιτούν σεβασμό ΜΟΝΟ στη δική τους πίστη.
Το παράνομο “παζάρι” που έχουν στήσει οι μετανάστες
Άλλο ένα αξιοπερίεργο γεγονός στην Ειδομένη ήταν οι συχνότατες επισκέψεις των ασθενοφόρων στον χώρο, γεγονός οξύμωρο για τους Έλληνες πολίτες, οι οποίοι δεν τυγχάνουν του προνομίου της άμεσης ανταπόκρισης όταν τηλεφωνούν στο ΕΚΑΒ.
Σε αυτό το σημείο θα σταματήσω τις παρατηρήσεις και θα ξεκινήσω τις δικές μου ερωτήσεις στον καθ΄όλα αρμόδιο να μου απαντήσει, τον Αρχηγό της ΕΛ.ΑΣ. και πάνω απ΄όλα δικό μου άνθρωπο, για το πως θα ξεπεραστεί το αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιέλθει οι αστυνομικοί στην Ειδομένη, τα μάχιμα αυτά παιδιά, τα δικά μας παιδιά.
– Για ποιο λόγο 80-100 άτομα να απασχολούνται σε κάθε βάρδια, 60 στατικοί και 4 διμοιρίες και 10 περιπολικά το λιγότερο, σε μια περιοχή όπου στην ουσία δεν υπάρχει κανένας λόγος ύπαρξης αφού δεν πραγματοποιείται η εφαρμογή του Νόμου και όσα προβλέπονται από την Ελληνική νομοθεσία; Δηλαδή ποιος είναι ο σκοπός της ύπαρξης τόσο μεγάλης αστυνομικής δύναμης, η οποία μένει αδρανής μπροστά σε σωρεία παρανόμων πράξεων, οι οποίες πραγματοποιούνται μπροστά στα μάτια τους και οι αστυνομικοί δεν μπορούν να επιτελέσουν το έργο τους όπως πχ. συλλήψεις δραστών σε περίπτωση σωματικών βλαβών ή συλλήψεις μεταναστών των οποίων τα υπηρεσιακά σημειώματα έχουν λήξει ή να συλλάβουν τους παράνομους πωλητές , ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που θα συλλαμβάνανε τον αντίστοιχο Έλληνα πολίτη, ο οποίος θα πραγματοποιούσε τις αντίστοιχες παράνομες πράξεις.
– Οι συνθήκες υγιεινής είναι ανύπαρκτες και για ποιό λόγο δεν εφοδιάζουμε τους αστυνομικούς μας με τους επαρκείς και υποχρεωτικούς εμβολιασμούς, προστατεύοντας πάνω απ΄ όλα τη ζωή τους;
– Για ποιο λόγο τους εξουθενώνουμε με εξαντλητικά ωράρια, καταπατώντας με τον χειρότερο τρόπο τις εργατοώρες τους;
– Για ποιό λόγο μηδενίζουμε την αστυνόμευση του υπόλοιπου πληθυσμού, δίνοντας τόσο έμφαση στο προσφυγικό και αφήνοντας απροστάτευτη την υπόλοιπη χώρα;
– Για ποιό λόγο ευτελίζουμε το εθνόσημο, με το να παραμένουν αδρανοποιημένοι οι αστυνομικοί μας μπροστά σε εκείνους τους παράτυπους μετανάστες, οι οποίοι μην εκτιμώντας τη φιλοξενία που τους παρέχουμε σαν λαός, παρερμηνεύουν τη στάση των αστυνομικών και εκτροχιάζονται σε επιθετικότερες συμπεριφορές – ήμουν παρούσα σε ένα τέτοιο γεγονός, όπως προανέφερα.
– Τέλος, ένα γεγονός που μου έκανε αλγεινή εντύπωση και είμαι σίγουρη ότι δεν το γνωρίζεις, αφού έχω ιδία άποψη του αρχοντικού σου χαρακτήρα, είναι, ότι οι αστυνομικοί μας στις κλούβες το Πάσχα δεν έφαγαν όπως οι υπόλοιποι Έλληνες το πατροπαράδατο αρνί, ούτε τσούγκρισαν το κόκκινο αυγό, αλλά πέρασαν το Πάσχα με “ένα κρουασάν και ένα μπουκάλι νερό”. Αυτό ήταν άραγε το ευχαριστώ όλων μας προς αυτά τα παιδιά, τα οποία ήταν μακριά από τις οικογένειες τους, με μόνο υπηρεσιακό σκοπό να βρίσκονται εκεί, ανάμεσα σε εκείνους που δεν έχουν καμία σχέση με εμάς τους υπερήφανους Έλληνες.
Ένα εικονοστάσι που έχουν αφαιρεθεί τόσο οι εικόνες όσο και ο σταυρός, το ιερό σύμβολο της πίστης μας.
Αγαπημένε μου Αρχηγέ με γνωρίζεις πολύ καλά και κατανοείς ότι πάντα πράττω αυτό που ορίζει η καρδιά μου και στην προκείμενη περίπτωση κάνω αυτό που δεν κάνει η πλειοψηφία των υπολοίπων μέσων: Περιγράφω αυτό που πραγματικά συμβαίνει και στέκομαι στο πλευρό αυτών των υπέροχων αστυνομικών και νομίζω ότι το ίδιο θα πράξεις και εσύ……
ΥΓ: Ιδιαίτερες ευχαριστίες στον Διμοιρήτη Αστυνόμο Β’ Διχτά Ανάργυρο και την Διμοιρία από την Μαγνησία
