Ρωσία και γλώσσα της ισχύος: Αναλυτική ανεπάρκεια υπηρεσιών

Του Κλίφορντ Μέι, The Washington Times
Λίγες ημέρες πριν δύο ρωσικά βομβαρδιστικά πέταξαν στις νοτιοδυτικές ακτές της Αγγλίας. Βρετανικά μαχητικά «συνόδευσαν» τα ρωσικά βομβαρδιστικά μέχρι που απομακρύνθηκαν. Ο Βρετανός πρωθυπουργός κατηγόρησε τη Μόσχα πως με τις κινήσεις αυτές, επιδιώκει να στείλει ένα μήνυμα.
Προφανώς έτσι είναι. Ανάμεσα σε άλλα ο Βλαντιμίρ Πούτιν φέρεται εξοργισμένος με τις δηλώσεις του Βρετανού υπουργού Άμυνας Μάικλ Φάλον, ο οποίος είπε πως η Ρωσία αποτελεί έναν πραγματικό κίνδυνο πλέον, εκφράζοντας φόβους πως ο Ρώσος πρόεδρος μπορεί να κάνει σε μια από τις Βαλτικές χώρες και μέλη του ΝΑΤΟ, ότι έκανε στην Ουκρανία, να ξεκινήσει δηλαδή μια εσωτερική σύγκρουση.
Η Βουλή των Λόρδων εξέδωσε μια έκθεση με τίτλο «ΕΕ και Ρωσία πριν και μετά την κρίση στην Ουκρανία». Η έκθεση εκφράζει την ανησυχία του σώματος για τη ελλιπή αναλυτική ικανότητα των βρετανικών υπηρεσιών, αλλά και των αντίστοιχων ευρωπαϊκών, η οποία οδήγησε σε μια «καταστροφική ανάγνωση της κατάστασης και χειρισμού της κρίσης στην Ουκρανία».
Είναι όμως τόσο δύσκολο να «αναγνώσει» κανείς τον πρόεδρο Πούτιν; Ο Πούτιν έχει συγκριμένες, γνωστές, απόψεις, τις οποίες δεν μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς δημοκρατικές. Η φιλοδοξία του είναι να ξανακάνει τη Ρωσία μεγάλη δύναμη, με κάθε τρόπο. Η φιλοδοξία του αυτή, δε, υποστηρίζεται και από την πλειοψηφία των συμπατριωτών του, όπως και ο ίδιος καλά γνωρίζει.
Ο αρχικός του στόχος φαίνεται πως είναι η αποκατάσταση της ρωσικής ευρασιατικής σφαίρας επιρροής. Ο στόχος αυτός θα μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς βία ή προσάρτηση εδαφών, απλώς καθιστώντας την Ουκρανία, τη Γεωργία και τις άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες ολοένα και περισσότερο εξαρτώμενες από το Κρεμλίνο. Ωστόσο, φαίνεται πως ο κ. Πούτιν είναι υπέρ των δραστικών λύσεων.
Η άποψή του για μια σύγκρουση είναι απλή, μια πλευρά κερδίζει, η άλλη χάνει. Δεν υπάρχει συμβιβαστική λύση. Δεν υπάρχουν συμβιβασμοί και η διπλωματία δεν είναι η οδός επίλυσης των συγκρούσεων. Η διπλωματία είναι απλώς ένας πόλεμος με άλλα μέσα. Ο Πούτιν σέβεται μόνο την ισχύ.
Ο αναλυτής Φράσεν Κάμερον σημειώνει: «Είναι έτοιμη η Ρωσία να δράσει βάσει των διεθνών κανόνων, σεβόμενη τα υφιστάμενα σύνορα, από την στιγμή που αυτό προϋποθέτει την αποδοχή του δικαιώματος κάθε κράτους να ορίζει τη μοίρα του και να επιλέγει αν θα καταστεί ή όχι μέλος της ΕΕ;».
Η προφανής ρωσική απάντηση στο ερώτημα αυτό θα ήταν, ποιος μπορεί να αναγκάσει τη Ρωσία να αποδεχθεί όλα αυτά. Την προηγούμενη Κυριακή χιλιάδες οπαδοί του Πούτιν συγκεντρώθηκαν στη Μόσχα και με συνθήματα «ψόφα Αμερική» και «ΗΠΑ σταμάτα τον πόλεμο», στήριξαν τις κινήσεις του Ρώσου προέδρου στην Ουκρανία, ξεχνώντας πως οι Ουκρανοί μάχονται για να αποτρέψουν την μετατροπή της πατρίδας τους σε ρωσική «αποικία».
Με τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου υπήρχαν δύο μεγάλες δυνάμεις, οι ΗΠΑ και η ΕΣΣΔ. Ο ανταγωνισμός τους ήτα σκληρός, αλλά, παρά τα προβλήματα, λόγω και της εξασφαλισμένης αμοιβαίας καταστροφής, υπήρξε συνεννόηση. Με τη διάλυση της ΕΣΣΔ οι ΗΠΑ απέμειναν η μόνη υπερδύναμη. Ο πρόεδρος Ομπάμα αποφάσισε να ηγείται σε συνεργασία με τη διεθνή κοινότητα. Μόνο που η διεθνής κοινότητα δεν υπάρχει.
Στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ υπάρχουν η Ρωσία και η Κίνα, έθνη με τα δικά τους συμφέροντα και τον δικό τους ηθικό κώδικα, τα οποία απέχουν από αυτά της Δύσης. Γνωρίζουμε ότι το τέλος του Ψυχρού Πολέμου δεν ήταn και το τέλος της Ιστορίας, όπως ελέχθη. Γνωρίζουμε επίσης πως ο Πούτιν επιθυμεί να γράψει ιστορία στην Ευρασία και στη Μέση Ανατολή, συνεργαζόμενος, εκεί, με τη Συρία και το Ιράν.
Η Ρωσία είναι πλέον μια αναθεωρητική δύναμη. Ωστόσο δεν πρέπει να τις επιτραπεί να χρησιμοποιήσει τη ζώνη επιρροής της ως πρόφαση και οι ΗΠΑ πρέπει να δείξουν πως δεν θα αποδεχτούν την τάξη πραγμάτων που προσπαθεί να επιβάλει.
 
Παντελής Καρύκας
Πηγή: defence-point.gr