Η Ρωσία του Πούτιν και το ριζοσπαστικό Ισλάμ

Η Ρωσία του Πούτιν και το ριζοσπαστικό Ισλάμ είναι οι καλύτεροι εχθροί μας, αναφέρει σε άρθρο της η γαλλική εφημερίδα «Le Monde».

Μπορεί η Δύση βγει από το λήθαργο της και να συνδεθεί ξανά με την ιστορία;

Το 1989, με φόντο την κατάρρευση της σοβιετικής αυτοκρατορίας, ο διπλωματικός σύμβουλος του Μιχαήλ Γκορμπατσώφ , Alxander Arbatov δήλωσε την ακόλουθη λαμπρή φράση σε μια συνάντηση με τους εκπροσώπους της Δύσης: «Εμείς θα σας αφαιρέσουμε ένα πλεονέκτημα , με το να στερήσουμε από την παρουσία μας ως μεγάλου και επικίνδυνου εχθρού».

Η εξαφάνιση λοιπόν του κομμουνισμού, οδήγησε πραγματικά την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες σε μία άνευ προηγούμενου γεωπολιτική «σύγχυση». Ωστόσο, από τότε, χρειάστηκαν περισσότερα από 25 χρόνια για να καλυφθεί ο σκεπτικισμός του Παλαιού Κόσμου. Τώρα όμως έκαναν την εμφάνιση τους δύο πολύ διαφορετικοί και μεγάλοι εχθροί, το ριζοσπαστικό Ισλάμ, και η Ρωσία, του Βλαντιμίρ Πούτιν.

Και οι δύο μοιράζονται μια κοινή εχθρότητα προς τη Δύση, με την πρώτη να θεωρείται ένας εχθρός της θρησκείας του Προφήτη Μωάμεθ , και την δεύτερη να αποτελεί το αντίπαλο δέος της πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ.

Αλλά εκεί τελειώνουν οι ομοιότητες, και αν οι φανατικοί ισλαμιστές τζιχαντιστές αντιλαμβάνονται το σύνολο του δυτικού κόσμου ως μια μεγάλη «αμαρτία», ο Βλαντιμίρ Πούτιν θεωρεί τον εαυτό του ως, τον « ηγέτη μιας πολιτισμένης και θρήσκας δύναμης», «φτύνοντας» στην κυριολεξία την αθεϊστική και προκλητική Ευρώπη, θέτοντας παράλληλα υπό την άμεση προστασία του όλες τις αξίες της Ορθοδοξίας, αλλά και στην υπηρεσία της νέας ευρασιατικής αυτοκρατορίας.

Όλα αυτά τα κακά από τα οποία υποφέρει η Ρωσία σήμερα, δεν προέρχονται από τους Ρώσους και την ιστορία τους. Η δεσποτική διπλή κληρονομιά του τσαρισμού και του κομμουνισμού, αντιπαλεύεται από τους διεφθαρμένους αντιπάλους της ,όπως είναι η Ευρώπη, η Αμερική, και το «διαβολικό» ΝΑΤΟ.

Ο Πούτιν περιφρονεί την Δύση, ως σύμβολο της ελευθερίας και της κριτικής σκέψης, γιατί φοβάται την πιθανή άνοδο ενός δημοκρατικού κινήματος, μέσω μιας νέας επανάστασης τύπου Μαϊντάν στην Μόσχα.

Ο ίδιος θεωρεί την Ρωσία ως Τρίτη Ρώμη και το λίκνο της χριστιανικής πίστης . Στο όνομα αυτής της «λυτρωτικής» κυβερνητικής αποστολής, προτείνει γράφει η γαλλική εφημερίδα , το μάκρεμα της μίνι-φούστας, την απαγόρευση των ψηλών γυναικείων τακουνιών, και την αντικατάσταση των δαντελένιων εσωρούχων με βαμβακερές κάλτσες , και, τέλος, αφαιρώντας όλα τα «σκληρά και αθεϊστικά λόγια» από την βιβλιογραφία και την μουσική .

Ο Β. Πούτιν βέβαια , δεν είναι ούτε Στάλιν ούτε Χίτλερ, αλλά εργάζονταν ως υψηλόβαθμο στέλεχος στην KGB, και έχει διδαχθεί καλά τη βασική αρχή του σοβιετικού συστήματος, που είναι η «στρατηγική του «λουκάνικου»!.

Η ιδέα αποσκοπεί στο αποκοπούν αρχικά όλες οι χώρες «στόχοι» του Κρεμλίνου, όπως η Νότια Οσετία, η Αμπχαζία στη Γεωργία, η Κριμαία, το Ντονέτσκ στην Ουκρανία, και η Υπερδνειστερία στη Μολδαβία. Πιθανόν ο στόχος να περιλαμβάνει μελλοντικά και τις , Εσθονία, Λευκορωσία και Καζακστάν. Εν συνεχεία, οι χώρες αυτές να ενσωματωθούν με διάφορους τρόπους στην νέα ρωσική αυτοκρατορία .

Η τρομερή επιδεξιότητα με την οποία σπέρνει διχόνοια ο Πούτιν, μεταξύ πολλών χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χρηματοδοτώντας ακροδεξιά κόμματα, αλλά και σε χώρες όπως η Ουγγαρία, η Σλοβακία, καταδεικνύει ότι ο σκοπός του είναι να διαιρέσει την Ευρώπη, για να πάρει πίσω την χαμένη αίγλη της ΕΣΣΔ , μη δεχόμενος την «προσβολή» του 1989, με την διάσπαση του ανατολικού Μπλοκ .

Αυτή η μαύρη ζώνη του στο τζούντο είναι εκπληκτικά δημοφιλής στη Δύση. ο αυταρχισμός του και η δύναμη που δείχνει, η στάση του γενικά που σαγηνεύει τα αδύναμα μυαλά των τηλεθεατών σε όλο τον κόσμο, είναι κάτι το μοναδικό. Ο ίδιος εμφανίζει συχνά την εικόνα ενός δυνατού άνδρα που αγαπά τα ταξίδια, παρέα με ένα άλογο με γυμνό στέρνο, τα παιχνίδια με τα όπλα, το κολύμπι στον ποταμό Yenisei, καθώς και τα extreme sports.

Αυτή η εικόνα λοιπόν της απόλυτης αρρενωπότητας του Β.Πούτιν μετατρέπει ταυτόχρονα την εικόνα όλων των υπόλοιπων ηγετών του κόσμου «σε μια εικόνα αδύναμων καθημερινών ανθρώπων» .

Διότι είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι ο François Hollande και ο David Cameron μπορούν να πάνε με το μαγιό στην παραλία για να δείξουν την εικόνα ενός δυναμικού ηγέτη, υπό τις πλήθους επευφημίες του πλήθους .

Αυτή η λατρεία για τον «Rambo» της Μόσχας εκτείνεται και στον εθνικιστικό ευρωπαϊκό χώρο, επιδρώντας καταλυτικά σε πολιτικούς όπως η Marine Le Pen, ο Alain Soralya και ο Jean-Luc Melanshona. που πιστεύουν ότι η Μόσχα αποτελεί κληρονόμο της Σοβιετικής Ένωσης, και την μόνη ικανή δύναμη να αντιπαρατεθεί με τον αμερικανικό καπιταλισμό.

Υπάρχει επίσης και ένα άλλο κομβικό στοιχείο στην αντιπαράθεση αυτή, η αντι-αμερικανική στάση της δεξιάς και η σύγκλιση της αριστεράς στην παγκόσμια οικονομική ελίτ.

Στην Γαλλία, πολλοί, δεν θα συγχωρήσουν ποτέ τους «Συμμάχους» που μας απελευθέρωσαν από τον ναζισμό και, στη συνέχεια, από τον κομμουνισμό. Αυτό το αβάσταχτο βαρύ χρέος σταδιακά θα μετατραπεί σε εχθρότητα.

Ως εκ τούτου, η Γαλλία πρέπει με κάθε μέσον να διαχωριστεί από την Αμερική. Με άλλα λόγια, οι φίλοι,του Βλαντιμίρ Πούτιν δεν έχουν πλέον όπως παλιά, ως κίνητρο την αγάπη προς τον ρωσικό πολιτισμό και τους μεγάλους πνευματικούς ανθρώπους, όπως ο Πούσκιν, ο Γκόγκολ, και ο Ραχμάνινοφ, αλλά τον θαυμασμό στην σκληρότητα , την περιφρόνηση στον νόμο, την πίεση στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και την δικαιοσύνη που απολαμβάνουν από τον Ρώσο ηγέτη.

Το ισλαμικό κράτος, με τη σειρά του, έχει αναγνωριστεί ομόφωνα ως κοινός εχθρός για όλον τον κόσμο. Ακόμη και η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, οι οποίες έδωσαν αφορμή, λόγω έντονων φημών περί συνεργασίας μαζί τους, τώρα είναι τρομοκρατημένες από τις θεολογικές αγένειες του κινήματος , σπάζοντας όλους τους κανόνες της ευπρέπειας.

Μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι μόνο από μία εκ των χωρών του σουνιτικού Ισλάμ, το Κάιρο, το οποίο εξαρχής καταδίκασε την αιματοχυσία και την τρομοκρατία του ισλαμικού στρατού . Ας ελπίσουμε ότι αυτή η τάση θα συνεχιστεί και στο μέλλον.

Ως εκ τούτου, δηλώνουμε μια πολύ αισιόδοξη υπόθεση, ότι, το σημερινό χάος, ίσως, θα δώσει ώθηση για ιστορικές αλλαγές, ανακινώντας δόγματα για την αναπροσαρμογή των επίσημων θρησκευτικών πεποιθήσεων, την ίδια στιγμή που οι νέοι μας, προσελκύονται από τη μυρωδιά του αίματος, και τα εκατομμύρια των τηλεθεατών, από τις στυγνές θηριωδίες που διαπράττουν οι ακραίοι μουσουλμάνοι, στην Μ.Ανατολή .

Έτσι ενώ ήθελε η Ευρώπη να εξέρθει από το κάδρο της ιστορίας, η ιστορία τώρα για άλλη μια φορά την τραβάει από το μανίκι και της ζητεί και πάλι να πράξει κάτι , αν δεν θέλει να πεθάνει.

Όπως γράφουμε στο Pentapostagma.gr ο καθένας έχει την άποψη του. Στην προκειμένη περίπτωση η γαλλική εφημερίδα εξέφρασε την δική της ενδιαφέρουσα άποψη. Τα σχόλια δικά σας…..

Πηγή: http://www.pentapostagma.gr/