Tην ” Μαργαρίτα” πρέπει να την βοηθήσουμε να…. ανθίσει!

 Το Εργαστήριο Ειδικής Αγωγής   “Μαργαρίτα” δημιουργήθηκε το 1979 από μία μητέρα παιδιού  με Σύνδρομο Down και ο σκοπός ήταν ότι επειδή δεν υπήρχαν αντίστοιχα κέντρα εκείνη την εποχή τα οποία να είναι δημόσια ,αποφάσισε να δημιουργήσει η ίδια κάτι ώστε να μπορέσει το παιδί της να έχει κάποια απασχόληση μετά από την σχολική εκπαίδευση που είχε ολοκληρώσει.

Έτσι ξεκίνησε μαζί με κάποιους φίλους δικούς της για να αναζητήσει κάποιο χώρο που θα μπορούσε να στεγάσει το όνειρο της. Το όνειρο αυτό πήρε το όνομα “Μαργαρίτα”  σαν φόρος τιμής πρός μία νεαρή κοπέλα που έχασε την ζωή της σε ατύχημα.

Έτσι λοιπόν ξεκίνησε η λειτουργία του  “Μαργαρίτα”  με το σκεπτικό να καλύψει το κενό που υπήρχε από τις αντίστοιχες δημόσιες δομές.

Τα εργαστήρια του Εκπαιδευτικού Τμήματος βασίζονται σε δύο πυλώνες.  Ο ένας πυλώνας έχει να κάνει με  την κατάρτιση των νέων σε συγκεκριμένα αντικείμενα εργασίας ,π.χ τα εργαστήρια που έχουμε όσον αφορά τα θεματικά είναι δουλειές κλητήρα, δηλαδή να μπορούν να κάνουν βιβλιοδεσία, διακίνηση εγγράφων , να μπορούν να βγάζουν φωτοτυπίες, κ.λ.π . Ένα δεύτερο είναι η πλεκτική ραπτική  όπου πλέκουν απλά πράγματα στη ραπτομηχανή , η κηπουρική  μία τέχνη που χαίρει άκρας προτίμησης από τους νέους και πραγματικά έχουν πολλές δυνατότητες να εργαστούν σε αυτό τον τομέα.

Τέλος έχουμε το Τμήμα  γενικής εργοτεχνίας , όπου τα παιδιά ασκούνται σε διάφορες δεξιότητες . Το ένα κομμάτι του προγράμματος έχει να κάνει με την εκπαίδευση ενός συγκεκριμένου αντικειμένου εργασίας ενώ  στα παιδιά μικρότερης ηλικίας  παρέχεται  η εκπαίδευση της δεξιότητας  καθημερινής ζωής π.χ θα μάθουν να μαγειρεύουν , να χρησιμοποιούν την κουζίνα να είναι πιό αυτόνομα στην καθημερινή τους ζωή στο σπίτι. Θα κάνουν το πρόγραμμα Κυκλοφοριακής Αγωγής ώστε να μπορέσουν να βγούν από το σπίτι τους και το σχολείο ,να μάθουν να ψωνίζουν πράγματα , να χρησιμοποιούν  το λεωφορείο , την τράπεζα , το ταχυδρομείο και ούτω καθεξής ώστε να μπορούν να είναι πιό αυτόνομα  στην καθημερινή τους ζωή.

Έχουμε επίσης ειδικά προγράμματα για την εξάσκηση σε δεξιότητες αυτοεξυπηρέτησης , όπως π.χ. μπάνιο, βούρτσισμα δοντιών κ.λ.π. με μοναδικό στόχο όλων αυτών των προγραμμάτων να μπορούν αυτά τα άτομα να είναι πιό αυτόνομα στην καθημερινή τους ζωή και άλλωστε αυτός ο σκοπός είναι που μας διαφοροποιεί από ένα σχολείο γενικής εκπαίδευσης.

Οι ηλικίες των παιδιών που έχουμε στα εργαστήρια μας είναι από 14 εώς 25 ετών ,και βασικά μιλάμε για ανθρώπους που έχουν τελειώσει  το Γενικό η το Ειδικό σχολείο , κάποιες φορές μπορεί να έχουν τελειώσει το Γυμνάσιο η το Λύκειο και  θέλουν να κάνουν κάτι στο επαγγελματικό πεδίο  , δηλαδή θέλουν  να βρούν μία δουλειά είτε να απασχοληθούν κάπου ώστε τον χρόνο που διαθέτουν να τον αξιοποιήσουν έτσι ώστε να είναι χρήσιμοι και παραγωγικοί .

Τα εργαστήρια που λειτουργούν εδώ ως χώροι απασχόλησης λειτουργούν και σαν προστατευμένοι χώροι εργασίας όπου  έχουμε τους αποφοίτους        που μπορούν να μείνουν εδώ εώς την ηλικία των 50 ετών , όπου εδώ αναφερόμαστε  πλέον σε απασχόληση, αφού μπορούν να παράγουν κάποια προϊόντα με σκοπό να τα προωθήσουμε είτε σε Bazzar είτε σε εταιρείες είτε σε ιδιώτες που μπορούν να μας παραγγείλουν κάτι και για την  κάλυψη των αναγκών του  ίδιου του Κέντρου.

Αυτό θα έλεγα ότι γίνεται με δύο τρόπους, ο ένας είναι ότι  μέσα από το ίδιο  το αντικείμενο εργασίας  προσπαθούμε να επιλέγουμε αντικείμενα τα οποία να  έχουν ανταπόκριση στην αγορά εργασίας . Έτσι  για αυτό το λόγο δεν έχουμε κεραμική γιατί ενώ είναι μία παραδοσιακή τέχνη ,δεν υπάρχει πλέον πιθανότητα να βρεί κάποιος στην Αττική τουλάχιστον κάποιος σπουδαστής  μας δουλειά σε κάποιο κεραμοποείϊο¨το οποίο είναι πρός εξαφάνιση .

Ενώ  το επάγγελμα κλητήρα που αναφέραμε προηγουμένως είναι κάτι που έχει αποδείξει η ίδια η εμπερία μας στην αποκατάσταση στην ελεύθερη αγορά , -η οποία είναι πολύ μεγάλη αφού ήδη έχουμε 35 εργαζόμενα άτομα -, ότι μπορούν ευκολότερα να βρούν δουλεία ως βοηθοί κλητήρα , να εργαστούν σε μία δημόσια υπηρεσία , η ιδιωτική επιχείρηση. Το ίδιο συμβαίνει και με την εστίαση, αφού μπορούν να δουλέψουν σε μία καντίνα η να εργαστούν σαν τραπεζοκόμοι.

Οπότε προσπαθούμε τα αντικείμενα να έχουν σχέση με την αγορά εργασίας.

Ένα δεύτερο το οποίο είναι πολύ βασικό είναι να μπορούν να έχουν την ευκαιρία  πάνω στα αντικείμενα αυτά να κάνουν πρακτική εξάσκηση και εκτός του Κέντρου . Όσον αφορά τα άτομα οποία είναι πιο έτοιμα για επαγγελματική αποκατάσταση αφενός μέν να επισκέπτονται  πραγματικούς χώρους εργασίας , και να δουλεύουν εθελοντικά εκεί ώστε να μπορέσουν να δούν στην πράξη τις υπευθυνότητες που πρέπει να αναπτύξουν .Άρα το ένα κομμάτι αφορά το ότι θα   μπορούν να ταιριάζουν θεματικά στην ελεύθερη αγορά και το άλλο βιωματικά να έχουν την ευκαιρία να βγούν έξω και να δούν αυτό που θέλουν και που τους ταιριάζει να το δούν στην πράξη.

Υπάρχουν δύο δυσκολίες. Η μία έχει να κάνει με την προκατάληψη που υπήρχε από την πλευρά των εργοδοτών και που τα τελευταία χρόνια έχει γίνει αρκετή δουλειά σε αυτό το κομμάτι και σε αυτό έχει βοηθήσει και η ίδια η Πολιτεία με προγράμματα τα οποία αρκετό καιρό τρέχουν και είναι προγράμματα επιδότησης εργασίας .

Αυτά τα προγράμματα ήταν ένα καλό κίνητρο για τους εργοδότες για να διαπιστώσουν ότι τα άτομα αυτά μπορεί να είναι πιό παραγωγικά από οποιαδήποτε άλλα άτομα.

Η δεύτερη μεγάλη δυσκολία και αυτή εξακολουθεί να υπάρχει είναι η στάση της οικογένειας , επειδή υπάρχει φόβος από την πλευρά των γονιών ότι εάν το παιδί τους βρεί κάποια δουλειά , το ποιά θα είναι καταρχήν η αντιμετώπιση του στον χώρο εργασίας και αυτό είναι κάτι που λίγο η πολύ μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε ακολουθώντας το μοντέλο της υποστηριζόμενης εργασίας .

 Ο βασικός όμως φόβος των γονιών είναι ότι δουλεύοντας το παιδί τους θα χάσει την σύνταξη του μπαμπά η της μαμάς το οποίο αφορά ένα θέμα το οποίο ακόμα δεν έχει ρυθμιστεί από την πλευρά της Πολιτείας.

Το βασικό πρόβλημα το οποίο υπάρχει τον τελευταίο κυρίως χρόνο είναι η πολύ μεγάλη περικοπή των κρατικών χρηματοδοτήσεων. Όλα τα κέντρα όπως το “Μαργαρίτα” το οποίο δεν αποτελεί εξαίρεση βασίζονται σε ένα μεγάλο βαθμό στην κρατική επιχορήγηση και με βάση νομοθεσίας η οποία υπάρχει  επιτρέπει θεσμικά την χρηματοδότηση τους από την Πολιτεία.

Επειδή όμως και η νομοθεσία είναι πεπαλαιωμένη υπάρχει κάποιο μπέρδεμα σχετικά με το μέγεθος του ποσοστού και η Πολιτεία αρκετές φορές οχυρώνεται στον νόμο που αναφέρει ότι το ποσοστό συμμετοχής της είναι στο 33% και το οποίο στην πράξη έχει καταστρατηγηθεί . Ενώ όλα αυτά τα κέντρα τα τελευταία 30 χρόνια βασίζονταν στην κρατική επιχορήγηση σε μεγαλύτερο η μικρότερο βαθμό , στα Ευρωπαϊκά προγράμματα στα ασφαλιστικά ταμεία και στις χορηγίες τον τελευταίο χρόνο στην ουσία έχει υπάρξει πού μεγάλη μείωση των κρατικών επιχορηγήσεων , έχει υπάρξει αντίστοιχο πάγωμα των ευρωπαϊκών προγραμμάτων και επιπρόσθετα με τα οικονομικά μέτρα που έχουν ληφθεί έχουμε πρόβλημα και με τις χορηγίες ,αφού έχει γίνει φορολόγηση των δωρεών.

Στην ουσία το μόνο που παραμένει σταθερό είναι τα ασφαλιστικά ταμεία των νέων με τις γνωστές καθυστερήσεις , αφού μπορεί να περάσει 1-1,5 χρόνος προκειμένου να δώσουν   τα λεφτά.   Αυτό που έχει συμβεί τον τελευταίο χρόνο είναι ότι ενώ είχε εγκριθεί ο προϋπολογισμός   από την Νομαρχία όπως κάθε φορά γίνεται ,τελείως αιφνιδιαστικά τον Δεκέμβριο μας ανακοίνωσαν μια περικοπή της τάξεως του 1/5 της επιχορήγησης με αποτέλεσμα να βρεθούμε με ένα μεγάλο έλλειμμα τον πιό δύσκολο μήνα με μισθούς δώρα Χριστουγέννων κ.λ.π. το οποίο πως να καλυφθεί και τον Ιούνιο θα λάβουμε καθυστερημένα την δόση που έπρεπε ήδη να έχουμε πληρωθεί.

Αυτή η καθυστέρηση οφείλεται εν μέρει στον Καλλικράτη  γιατί δεν είχε ληφθεί μέριμνα για το ποιός φορέας θα ήταν υπεύθυνος για τα κέντρα . Ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρουμε ποιός θα είναι πραγματικά ο προϋπολογισμός όσον αφορά εμάς και είναι κατανοητό ότι όταν όλα είναι στον αέρα δεν μπορούμε να σχεδιάσουμε με τον απαραίτητο προγραμματισμό .

Δυστυχώς το μέλλον προβλέπεται δύσκολο , γιατί δεν μπορούμε να στηριχθούμε σε κάτι σταθερό.

Πηγή: mellon.gr